Celle que vous croyez
Juliette Binoche als 24-jarige vijftiger
Niets is wat het lijkt in Celle que vous croyez, waarin regisseur Safy Nebbou psychologische thriller vermengt met internetromantiek en waarin Juliette Binoche voorkomt dat de vertelling ontspoort.
“Ik deed niet alsof ik 24 was. Ik wás 24.” Of mevrouw de psychotherapeute dat in haar oren wil knopen. Natuurlijk, patiënte Claire Millaud weet heus wel dat ze de kluit bedonderd heeft door zich tegenover haar Facebook-vriendje veel jonger (en blonder) voor te doen. Maar voor haar voelde het allemaal echt. In elk geval echter dan haar bestaan als een vijftigjarige literatuurdocente die na een huwelijk van twintig jaar opzij is gezet. Ingeruild voor een vrouw die haar dochter had kunnen zijn. En dat steekt. Net zoals het steekt dat haar nieuwe minnaar na een nachtje dampende seks vaststelt dat zij zijn moeder had kunnen zijn, waarna hij de relatie afbreekt.
In een wat onbekookte poging tot wraak zoekt Claire in Safy Nebbou’s Celle que vous croyez op sociale media contact met Alex, een kameraad van de kerel die haar zojuist versmaad heeft. Daarbij meet ze zich de identiteit aan van de 24-jarige blondine Clara, die in de modewereld werkt en paaldansen als hobby heeft. Wat begint als een misplaatste grap mondt uit in een intense romance via internet en telefoon. Als Alex aandringt op een ontmoeting in real life is dat het begin van een tragisch einde. Of beter gezegd: meerdere tragische eindes. Want in de aan Claire’s psychotherapeutische sessies opgehangen vertelling blijkt niets te zijn wat het lijkt. Dat komt vooral door Claire zelf, die er een handje van heeft cruciale informatie achter te houden. Maar los van Claire tovert ook het script enkele konijnen uit de hoge hoed. Dat pakt minder goed uit – vooral in de finale waarin het tapijt zeker twee keer te vaak onder de voeten van de kijker wordt weggetrokken.
In de handen van mindere filmmakers zou deze mengeling van internetbedrog, valse identiteiten, alternatieve feiten, lust en wraak zomaar kunnen ontaarden in Basic Instinct-achtige thrillertoestanden. Nebbou beteugelt de ongerijmdheden in de plot door te vertrouwen op zijn sterkste troef: de uitstekende acteurs. Nicole Garcia overtuigt als de psychotherapeute, die meer begrijpt dan haar manipulatieve patiënte lijkt te denken. Met zijn open gezicht is François Civil geknipt voor de rol van de verliefde puppy Alex. Maar de film behoort toe aan Juliette Binoche. Gretig zoomt cameraman Gilles Porte in op de tekenen van levenservaring in het gezicht van de 55-jarige diva.
Ook al vliegt de vertelling soms uit de bocht, met haar rijke palet aan expressies en gebaren verankert Binoche haar personage, en daarmee ook de film. Binoche gelooft zichtbaar dat zij Claire van 50 kan zijn, die op haar beurt weer gelooft dat ze Clara van 24 is. Daarmee neemt ze alle twijfel bij de kijker weg.
