Cat Person

In een campy spel met genrefilm raken het gelaagde bronmateriaal en de reële kwesties van Cat Person reddeloos verloren.

Het is vanaf de eerste minuut van Cat Person duidelijk dat dit geen doorsnee meisje-ontmoet-jongen-film is. Opdringerige commercials die meer dan een halve eeuw geleden een bepaald type B-films aanprezen, schallen kreten over damsels in distress door de lobby van een buurtbioscoop anno nu. Tweedejaars student Margot verkoopt er een emmer popcorn en een doosje Red Vines aan de iets oudere Robert. Hij negeert haar als flirt bedoelde opmerking, doet bij een volgend bezoek beledigd, om vervolgens op onromantisch koele toon haar telefoonnummer te vragen. En verrek, ze geeft het.

Het is het begin van een relatie waarin Margot en Robert volledig opgaan in een snelle stroom van gevatte berichtjes, terwijl hun fysieke ontmoetingen op zijn zachtst gezegd stroef verlopen. En dan niet het soort charmante klungeligheid waar de romantische komedie als genre op drijft; hier is sprake van waar sociaal ongemak. Het besef hoe weinig ze van Robert weet, slingert Margot heen en weer tussen romantische projectie, onzekerheid en horrorfantasie. Cat Person laat zien wat zich in haar verbeelding afspeelt en ook verschillende ideeën over vrouw-manverhoudingen maken hun fysieke opwachting, in de gedaantes van een derdegolf-feministische vriendin, een tweedegolf-feministische docent en een moeder aan wie het feminisme juist geheel en al voorbij schijnt te zijn gegaan.

Cat Person is geïnspireerd op een gelijknamig verhaal dat eind 2017 verscheen in The New Yorker en een flinke Twitter-orkaan veroorzaakte. Vrouwen reageerden met herkenning, mannen waren beledigd, schrijver Kristen Roupenian kreeg de nodige persoonlijke aanvallen te incasseren en anderen sprongen voor haar in de bres door onder meer het basisprincipe van literaire fictie uit te leggen, namelijk dat schrijver en personage niet met elkaar moeten worden verward. Kortom: het raakte een snaar.

Als Booksmart-regisseur Susanna Fogel daar vervolgens mee aan de slag gaat, is het helemaal niet gek om te denken dat er een gelaagde film in zit over het grijze gebied van bad sex (seks die je niet echt wilde, maar waar je toch mee instemt). Alleen: die film is Cat Person niet geworden. Dat is vooral te wijten aan het scenario, dat ongeveer de hele discussie die je over het onderwerp zou kunnen hebben al in dialoogvorm uitspelt.

In zijn opzichtige spel met pulpfilms laat Cat Person steevast weinig over om zelf in te vullen. Er zijn leuke momenten tussen Margot en haar vriendin Taylor (type gevatte moraalridder), maar het gebruik van humoristisch bedoelde overdrijving dreigt ook daar regelmatig de onderwerpen die de film wil aansnijden in het belachelijke te trekken. Op zeker moment rest weinig meer dan wachten op de ontspoorde finale die recht doet aan de bulderende B-filmaankondigingen waarmee de film aftrapte.