Booksmart

Al heb je maar één tienerfilm gezien, dan weet je precies hoe Booksmart zal verlopen: via vele omwegen en met een wild feest aan het slot. De vriendschap die centraal staat was een minder rommelig scenario gegund.

‘Superbad-met-meisjes’, zo vat je de permisse van Booksmart het eenvoudigst samen. Want net als die komedie gaat Booksmart over twee nerds, in dit geval Molly en Amy, die op hun laatste schooldag op zoek gaan naar een wild feest. Hun middelbareschooltijd hebben ze, zo realiseren ze zich op de valreep, verdaan tussen de boeken, en dit is hun laatste kans om zich te misdragen. De kaarten zijn geschud, de avond valt. Al heb je maar één tienerfilm gezien, dan weet je precies hoe hun nacht zal verlopen: iets met drugs, romantiek, wrijving en vele, vele omwegen naar wat ongetwijfeld een happy ending zal zijn.

Op gezette tijden tilt debuterend regisseur Olivia Wilde de simpele verhaallijn van Booksmart net even boven de realiteit uit, bijvoorbeeld met een gefantaseerde choreografie, animatiescène of intermezzo in slow-motion. Ook het set design wordt gekenmerkt door een uitgebalanceerde combinatie van realisme en overdrijving: de herkenbaarheid van de rommelige schoolklassen staat bijvoorbeeld haaks op de over-the-topness van de feestjes. Maar het visuele spektakel staat niet altijd in verhouding tot het vederlichte scenario. De scènes die worden ingekleurd door de fijne, beats heavy soundtrack leunen bijvoorbeeld net iets te zwaar op de muziek.

Tot de beste scènes behoren die waarin Molly en Amy een hele act maken van de complimenten die ze elkaar geven. Op deze momenten, wanneer we twee meisjes zien die elkaar niet minder dan de wereld gunnen, wordt duidelijk waar het Booksmart om te doen is: het schetsen van een meisjesvriendschap die eens niet wordt getypeerd door venijn, zelfhaat en manipulatie. Een positieve insteek, die wordt doorgezet in een zo goed als obstakelvrij plot en, uiteindelijk, louter sympathieke personages. Maar daarmee staat er wel heel weinig op het spel. Als de scenaristen (vier in totaal, en allemaal vrouw) al niet om de plot geven, waarom zou de kijker dat dan wel doen?

Booksmart heeft iets slordigs, iets onafs. De film zit vol onduidelijk geschetste personages, net te lange scènes, pijnlijk uitpakkende improvisaties, al te makkelijke punchlines (een zorgvuldig uitgedachte scène wordt afgemaakt met: “Fuck you, George!”) en ongrappige bijrollen. Dat je desalniettemin van Booksmart kunt genieten, zelfs van de film kunt houden, zit ’m natuurlijk ook juist in die rommeligheid, die iets ontegenzeggelijk charmants heeft. Toch zou je Molly en Amy een film gunnen met meer focus, meer visie en meer zeggingskracht.