CASANOVA

Extravaganza met een pit van zoete liefde

  • Datum 21-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films CASANOVA
  • Regie
    Lasse Hallström
    Te zien vanaf
    01-01-2005
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Archetypische vrouwenverslinder loopt grote liefde tegen het lijf en probeert uit handen van de inquisitie te blijven. Veel lol in Casanova, tegen de achtergrond van een geretoucheerd Venetië.

An unfinished life draait nog maar net in de bioscopen en nu verschijnt alweer een nieuwe Lasse Hallström: Casanova, het al minstens tien keer verfilmde verhaal van de schrijvende Venetiaanse dekhengst. Beetje meer respect? Goed, de aimabele Venetiaanse brievenschrijver en Chevalier d’amour. (Hoe noem je iemand die elke dag een casa nova zoekt tussen de benen van passerende vrouwen?)
Heath Ledger, binnenkort ook te zien in Ang Lee’s nieuwe mannen-rond-het-kampvuur western Brokeback mountain waarin hij zijn zinnen heeft verlegd naar de vochtige lendenen van collega-paardrijder Jake Gyllenhaal, bemint in 18e-eeuws Venetië de ene vrouw na de andere tot hij die onvermijdelijke fatale vrouw tegenkomt: de vrouw die alles om hem heen stilzet, die elke dodelijke omstandigheid terugbrengt tot nietige zuchtjes wind. En dat is best lastig als je net hebt afgesproken een andere vrouw het jawoord te geven. Dan volgen meer situaties en relaties dan in Les liaisons dangereuses maar uiteindelijk komt alles goed. Ik geef niks weg als ik dit zeg want het plezier van de film zit ‘m in het slapstickgehalte. Venetië is voor de film waarschijnlijk drie keer gezandstraald en alle lepralijders zijn met een zinkend schip weggestuurd naar de Amerikaanse westkust (zie John Carpenters The fog), want er is geen vlekje en geen rondslingerend been te zien in de straten van de stad. Iedereen heeft ook zijn beste kleren aangetrokken en dat geeft een fijne couleur locale.

Carnaval
Zoals gezegd: het plezier zit ‘m in de John Lanting-net-op-tijd-dichtslaande-deuren extravaganza: Casanova ontsnapt meerdere keren nét aan jaloerse ex-geliefden, onhandige politiemannen en op kruizen gefixeerde pauselijke inquisiteurs (de inquisitie in 18e-eeuws Venetië?) en dat is best aardig om te zien. De inquisiteur wordt met enige zelfspot gespeeld door de plooien in het gezicht van Jeremy Irons. En dan komt het carnaval.
Het ademt allemaal flink wat energie en lol, in tegenstelling tot Hallström-drama’s voor onder de vloerbedekking zoals The shipping news en An unfinished life.
Ledger schiet eigenlijk een beetje te kort voor de rol maar dat gemis wordt opgevangen door de rest van de cast: Jeremy Irons dus, en Oliver Platts zonder enige gêne in beeld gebrachte buik waar de inwoners van een middelgrote stad enige weken van zouden kunnen leven.
De ingenieuze plot verraadt de hand van een vakman achter het scenario. En inderdaad, die hand is van toneelschrijver Jeffrey Hatcher, die al dozijnen toneelstukken schreef voor evenzoveel Amerikaanse toneelgezelschappen. Hatcher en medescenariste Kimberly Simi weten de vaart en het overzicht vast te houden ondanks de hordes passerende minnaressen, subplotjes en valse identiteiten.
Een paar keer voert de camera ons langs een podium op de Piazza San Marco waar een comedia dell’arte-versie van Casanova wordt opgevoerd. Knipoogje van de regisseur want ook de film zelf heeft alle kenmerken van een comedia dell’arte: een complex verhaal met veel maskers, climaxen en acrobatische toeren en een pit van zoete liefde in het midden. ‘Bravissimo’? Nee, dat niet. Maar ‘bravo’ zeker wel.

Ronald Rovers