Bride Flight

Keukenmeidenroman(ce)

Terwijl Ben Sombogaart zich momenteel stort op de watersnoodramp van 1953 treffen we in de bioscoop zijn meest recente werkstuk: bride flight. Niet minder ambitieus, want voor het grootste deel opgenomen in Nieuw-Zeeland met in de cast Willeke van Ammelrooy én Rutger Hauer.

‘Van de makers van De tweeling‘ spint de marketingafdeling en ja, dat zie je meteen. Of liever, dat hoor je meteen: de violen gieren je vanaf de soundtrack al na enkele minuten om de oren. Maar niet voordat de film is geopend met een close-up van dat karakteristiek doorgroefde hoofd van Rutger Hauer. Die in zijn eerste optreden in een Nederlandse film in meer dan twintig jaar – diezelfde marketingafdeling – overigens écht heel weinig te doen heeft als acteur. ("Ik heb maar één zin", vertelt hij zelf in The making of.) Hauer speelt de oudere versie van vrijbuiter Frank. Deze grijpt in 1953 de beroemde luchtrace van Londen naar Nieuw-Zeeland aan om zich in laatstgenoemd land te vestigen. Aan boord van die vlucht waren nogal wat bruiden die hun vooruitgereisde echtgenoten achterna gingen, vandaar de bijnaam uit de titel. Onder die bruiden zijn ook Ada, Marjorie en Esther, met wie Frank voldoende te stellen krijgt. Klinkt keukenmeiderig, en ja, dat is het ook. Voor het scenario tekende Marieke van der Pol die eerder ook die van De tweeling – naar de roman van Tessa de Loo – schreef.

Geheim kind
In het eerder dan de film verschenen vuistdikke boek is dat drama fijn uitgesmeerd, maar voor de film moest het uiteraard ingedikt worden. Zo is de spannende vliegreis in het boek behoorlijk adembenemend beschreven, maar in de film is het in drie, vier scènes voorbij. En spannend zijn ze helaas niet. Verder is er een geheim rond een kind, zet Frank (in de jonge versie vertolkt door Waldemar Torenstra) een van de dames – getrouwd met een horkerige kerel – in vuur en vlam, en doet WOII natuurlijk een duit in het zakje. Maar als kijker blijf je er nogal onbewogen onder. Daar had veel meer ingezeten qua drama, maar zoals het nu is volgen de gebeurtenissen elkaar nogal staccato op. Oké, een tv-serie met een budget van 6 miljoen is wellicht te mooi om waar te zijn in deze karige tijden maar Bride Flight was in die vorm hoogstwaarschijnlijk veel beter tot zijn recht gekomen.

Anna Drijver – tot nu toe vooral bekend van BNN’s Bitches – is een ontdekking als de ambitieuze, joodse modeontwerpster Esther. Ze is zinnelijk, gevaarlijk en nog veel meer. Ze is misschien wel de nieuwe Willeke van Ammelrooy, de actrice die haar personage op latere leeftijd speelt. Van Ammelrooy zelf doet het ook fijn, maar wordt bijna naar de kroon gestoken door het ragfijne stille spel van Pleuni Touw. En dan is er nog straalblauw, zonovergoten Nieuw Zeeland. Hopelijk heeft het toeristenbureau ook een deel van het budget opgehoest, want als u na het zien van Bride Flight nog steeds geen zin heeft om te gaan, dan is het gewoon niet het land voor u.