Beyond the Mountains and Hills

Vervreemding in Israël

Eran Kolorin trok in 2007 aandacht met de melancholieke komedie The Band’s Visit. De toon van Beyond the Mountains and Hills is serieuzer, met een gevoel van naderbij sluipend onheil.

Volgens de Israëlische regisseur Eran Kolirin gaat deze film over leven in de schaduw van schuld. ‘We zijn geen slechte mensen’, zo houdt gezinshoofd David zichzelf en zijn naasten voor. Maar toch is er veel waar ze zich voor schamen.
Beyond the Mountains and Hills is een mooi voorbeeld van een film waarin het persoonlijke en het politieke op een onontkoombare manier met elkaar verstrengeld zijn. Juist omdat er geen expliciet politiek plot is. Het is Israël zelf.
Het vertrekpunt zet het gevoel van vervreemding sterk neer. Na 27 jaar in het leger probeert David zijn draai te vinden in de moderne burgermaatschappij. De gewaardeerde commandant is nu een zwijgzame huisvader die een verkoopbaantje aanneemt en niet weet waar zijn vrouw en kinderen zich precies mee bezighouden. Op een nacht zet hij gefrustreerd zijn auto aan de kant en schiet zijn pistool leeg op de donkere heuvel die de Israëlische wijk van de Palestijnen scheidt, met dramatische gevolgen.
Hij is niet de enige die het gevoel heeft zonder kompas rond te dwalen. Zijn vrouw, docent literatuur, laat zich per ongeluk verleiden door een leerling. Zijn activistische dochter raakt via een Palestijnse vriend betrokken bij iets wat ze niet kan overzien.
Kolorin trok in 2007 aandacht met de melancholieke komedie The Band’s Visit. Verzachtende momenten van melancholie zijn er nog steeds, maar de toon is nu serieus, met een gevoel van naderbij sluipend onheil. De scène waarin David door de politie wordt gedwongen iets oneerbaars te doen is een van de meer directe verwijzingen naar de Israëlische situatie. Maar minstens zo veelzeggend is de metafoor van dit uit elkaar drijvende gezin. Nuchter, bondig en raak uitgetekend, met telkens een scherp oog voor de emotionele lading. Menselijke onzekerheid in een verwarrende wereld waarin gasmaskers een moment van wrange poëzie opleveren.

Leo Bankersen