Bellicher: Cel

Wie ben ik? Eeuwenlang een kwellende filosofische vraag maar in de 21e eeuw een akelig reëel digitaal probleem. U bent namelijk wie de computer zegt wie u bent. Maar mijn DNA bewijst toch wie ik ben, zegt u dan. Zeker, maar niet als de computers van DNA databanken gehackt zijn. En alles is te hacken.
Bellicher: Cel legt een actuele kwestie op tafel: identiteitsdiefstal. Wat als iemand uw digitale identiteit steelt en misbruikt? Iets koopt met uw creditcard? Een aanslag uitvoert? Of iemand doodrijdt? Dat overkomt Michael Bellicher, net als in de tv-serie Bellicher; de macht van meneer Miller met de juiste doses verwarring en doortastendheid gespeeld door Daan Schuurmans, een acteur die alleen maar beter wordt en die meer serieuze rollen moet krijgen. Als hij die tenminste wil.
Bellicher: Cel staat in de traditie van de paranoiathrillers uit de jaren zeventig, waarin een personage in de regel door een onzichtbare hogere instantie wordt bedreigd. Eerst doorgronden wat er aan de hand is en dan terugvechten. Sydney Pollacks Three Days of the Condor is een klassieker in het genre, maar de paranoiathriller is niet alleen iets uit een grijs verleden. Denk maar aan de Bourne films.

Tropes
Bellicher: Cel maakt in het eerste half uur lekker veel snelheid. Moet ook want de kijker moet net als Michael Bellicher worden meegesleurd in een chaos die te snel voorbijtrekt om vat op te krijgen. Tot zover gaat het goed. Maar zodra Bellicher zich een weg terug begint te vechten, verschijnen de ’tropes’, de overbekende plotelementen. Zie tvtropes.org en zoek op ‘conspiracy thriller’. Ze zitten er allemaal in.
Die tropes staan bovendien niet in de juiste verhouding tot elkaar. En er wordt niet mee gespeeld, dat wil zeggen, niks eigens aan toegevoegd. Omdat Huub Stapel als de mogelijk kwade genius achter Bellichers ellendige situatie in het begin al zo nadrukkelijk verschijnt, komt het rommelig over als Bellicher vervolgens veel tijd kwijt is aan het ontmaskeren van drie broers die vanuit een schuurtje in het Westland een bloeiend bedrijf in elektronische identiteiten blijken te runnen. Door al die aandacht komt de rest van het verhaal in de verdrukking. Want daar, bij de hogere instantie, ligt het zwaartepunt. Of zou het moeten liggen.
Omdat de verhoudingen bovendien al zo snel duidelijk zijn, loopt de spanning te snel uit het scenario weg. Dat er aan het eind nog even wordt gespeeld met wie de echte dader is — de AIVD of Stapels personage — is dan overbodig en ongeloofwaardig.

Sidekick
Jammer, want er is veel energie in de film gestoken. Er is goed over locaties nagedacht — de achtervolgingen door de Westlandse kassen en een bloemenveiling zijn opzettelijk over-the-top Nederlands — en de productie ziet er over het geheel overtuigend uit, dankzij Peter de Baans regie en het overtuigende spel van bijna alle acteurs. Dat van Bellichers sidekick Richard Allaart, een rol van de jonge acteur Tim Murck, lange tijd niet duidelijk is aan welke kant hij staat, draagt bij aan de spanning. Prima. Maar de film ontstijgt de genreclichés niet, ook al zijn de dialogen van Willem Bosch en Michael Leendertse kernachtig en daardoor geloofwaardig. Wat de rest van de plot betreft: veertig jaar geleden werd dit beter gedaan en kennis van die geschiedenis zou het scenario een stuk scherper hebben gemaakt.

Ronald Rovers