Bed Rest

Een hoogzwangere vrouw die op advies van haar arts aan bed is gekluisterd, begint geesten te zien in deze onderhoudende en geëngageerde horrorfilm.

De zwangere Julie Rivers (Melissa Barrera uit Scream VI, 2023) verhuist in Bed Rest zo’n acht weken voor haar uitgerekende datum met haar echtgenoot Daniel (Guy Burnet) naar hun nieuwe onderkomen: een Victoriaanse villa. Er is veel achterstallig onderhoud in het statige pand en een groot deel van het interieur moet worden gerestaureerd. Deze enorme klus moet nét voor de komst van de baby geklaard zijn. De vrouw des huizes speelt hierin een cruciale rol: zij coördineert bouwvakkers en poetst er zelf ook op los. Totdat ze ongelukkig van de trap valt.

Dat gebeurt nadat Julie in het trapgat de reflectie van haar ooit doodgeboren zoontje denkt te zien. De gynaecoloog constateert een scheur in Julie’s placenta en schrijft bed­rust voor tot aan de bevalling. Dus zal Julie – dat komt pontificaal in beeld te staan – meer dan vijftig dagen moeten liggen. Af en toe mag ze opstaan voor een toiletbezoek en eens in de drie dagen mag ze in bad. Lijkt overzichtelijk, maar de verveling slaat al snel toe. Bovendien begint Julie haar zoontje steeds vaker te zien. Of is deze geestverschijning iets anders?

Filmmaker Lori Evans Taylor, die ook meeschrijft aan de alweer zesde film in de Final Destination-franchise, illustreert de machteloosheid van haar hoofdpersonage treffend. Zoals wanneer de inkt uit Julie’s pen op is en de camera de focus verlegt naar een andere pen, net buiten haar handbereik. Of wanneer Daniel na een lange werkdag lacht om een appje van een van zijn collega’s maar de humor ervan niet aan Julie kan uitleggen “omdat ze erbij had moeten zijn”. Maar zodra Evans Taylor de kijker min of meer in slaap heeft gesust, slaat ze toe met jump scares en macabere verhaalwendingen.

Ironisch is dat Julie, net als veel tot rust gedwongen zwangere vrouwen, geen oog dicht doet. Als ze ’s nachts huiveringwekkende entiteiten langs haar bed hoort trekken, moet ze Daniel wel wakker maken. Bed Rest draait zo om het recht op zelfbeschikking voor vrouwen en hoe Julie dat fysiek en in zekere zin ook mentaal wordt ontnomen. Het gaat Daniel op een gegeven moment zelfs meer om het welzijn van de ongeboren baby dan om zijn echtgenote. Zoals ook anti-abortusactivisten meer oog hebben voor de foetus dan voor de drager van de ongeboren vrucht.

Zo haakt Evans Taylor met Bed Rest knap in op een actuele discussie, al is de film vooral een onvervalste spookfilm. Inclusief knipogen naar Rosemary’s Baby (1968) en The Shining (1980), films waarin de hoofdpersonages net als in Bed Rest zichzelf de aloude vraag stellen: ben ik nou gek geworden?