The Batman

Batman was altijd al een getergd dier, vol onderdrukte woede over de dood van zijn ouders. Maar dat had ook altijd iets van een gimmick. In The Batman ís hij de duisternis.

Christopher Nolans Batman was de macho superheld met de macho vijanden. Christian Bale de teflon Batman. Onverwoestbaar. Toeslaand in fracties van seconden, onzichtbaar voor het grote publiek, hoog boven hen over de daken scherend, afgezonderd levend als een godenzoon.

Robert Pattinsons Batman is niet van teflon maar smaakt naar ijzer en roest. Hij sleept zich door ruimtes, schouders gebogen, staat langere tijd in kamers vol mensen – zij zien hem, hij zet hen. In de Nolan-trilogie heerst in Gotham nog een We Shall Overcome-mentaliteit. In deze nieuwe Batman van Matt Reeves, not so much. Batman was nog nooit zo Gotham. Zo getergd en gedeprimeerd. Zo ellendig en twijfelend. En zo cinema.

The Batman is cinema omdat de film zich lange tijd in de duisternis durft te hullen en de kwaadaardigheid van Batmans vijanden spiegelt aan de smerigheid aan de kant van Gothams autoriteiten. “Ik ben wraak”, zegt Batman ergens aan het begin van de film. “Ik ben wraak”, zegt een van zijn vijanden aan het eind. Zoek de verschillen, zegt The Riddler.

De vijand is trouwens niet zomaar een rekwisiet of een MacGuffin die slechte dingen doet en dan wordt aangepakt en aan de kant wordt gesmeten. De film zet haarfijn uiteen waarom deze Riddler doet wat hij doet. We zien waar zijn woede op gebaseerd is: corruptie, valse beloftes van politici, onverschilligheid over het lot van de mensen aan de onderkant. Batman heeft nog nooit zo dicht bij zijn vijand gestaan en de film erkent dat door Riddler die kaart te laten spelen.

The Batman is cinema omdat de film subtiel schijnbaar onverenigbare momenten verenigt. Matt Reeves weet een klassieke Hollywoodkus (twee hoofden en profil hoog op een balkon tegen de horizon) geloofwaardig op te voeren tussen alle doem en duisternis. Het zijn maar een paar kleine momenten in de film, maar je voelt meteen de verandering van toon en je weet dat Reeves daar heel bewust met stijlen goochelt.

Robert Pattinson maakt een getergde Batman geloofwaardig ondanks Robert Pattinson. Ondanks zijn sterrenstatus. Hij mompelt. Hij houdt niet van lettergrepen. Hij is grunge. Hij is the darker knight. De soundtrack (u weet wel, een van die categorieën die de Academy nu uit de live-show heeft verwijderd) is elegant en fantastisch.

Misschien is het goed hier op te houden. Ga kijken naar deze getergde Batman.