AURORA

Thriller tergt kijker tot het uiterste

  • Datum 31-03-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Aurora
  • Regie
    Cristi Puiu
    Te zien vanaf
    01-01-2010
    Land
    Roemenië
  • Deel dit artikel

Aurora

Die ogen van een moordenaar. Dat was het beeld dat was blijven hangen. Bij het terugzien van de Roemeense thriller aurora blijken die ogen zelden in beeld te zijn. En toch, als ik aan de film denk, wat zie ik?

Voor aanvang van de première in Cannes verontschuldigt Puiu zich. "De film is veel te lang geworden. Sorry." The Hollywood Reporter verzuchtte een dag later dat er een wedstrijdje gaande is tussen Roemeense cineasten. "Hoe lang kun je het publiek vervelen?" En inderdaad, tijdens de drie uur die aurora duurt, is het onmogelijk om de kwaliteit van de stoel waarop je zit niet tot je door te laten dringen. Een plot is er wel. Maar een dunne.
En toch duurt de film geen seconde te lang. Een man, gespeeld door Puiu zelf, scharrelt wat rond. Wat deze Viorel precies aan het doen is, wordt maar langzaam duidelijk. Maar door die, daar zijn ze dan toch, door die ogen voelen we dat er iets staat te gebeuren. We zijn getuige hoe het noodlot zich tergend langzaam voltrekt. aurora geeft je het gevoel naar een extreme slowmotion te kijken. De film geeft een geheel nieuwe dimensie aan het begrip bullit-time.
Het gevoel van onheil wordt opgevoerd als Viorel een speciaal gefabriceerde kogel gaat ophalen en even later een geweer in elkaar zet. Hij probeert het geweer uit. Hij schiet op een stapel dekens. Later richt hij de loop op zichzelf. Wie, wat, waarom, wanneer? Puiu tergt de kijker tot het uiterste. Hij gaat zelfs zover dat we aan het eind net begrijpen wie er zijn vermoord en wanneer. Maar waarom? Ik zou het nog steeds niet weten.

Trekker
Daarin schuilt de kracht van aurora. Puiu probeert geen simplistische psychologische verklaring te geven van wat een mens doet besluiten de trekker over te halen. Alsof die er zou zijn. Daarmee slaagt aurora waar the american hopeloos faalde. Anton Corbijn probeerde met voortdurende close-ups van George Clooney in het hoofd van ‘de dader’ te kijken, een antwoord te vinden op het waarom. Maar die vraag is te direct.
Wat wel kan, is de verwarring laten zien van een man die op het punt staat een moord te plegen. Dat is wat Puiu doet. Hij observeert ‘a man on a mission’. Viorel zegt nagenoeg niets en het leven lijkt langs hem heen te gaan. Als de buren een slaande ruzie hebben staat hij erbij en kijkt ernaar. Maar het is zijn blik die hem verraadt. Hij voert iets in zijn schild.
Hoe vastberaden hij ook lijkt, we zien Voirel voortdurend twijfelen. Hij heeft al een geweer, een oud ding. Hij heeft een speciale kogel laten maken. Maar ineens, alsof het een opwelling is, koopt hij een ander geweer. Later wacht hij een slachtoffer op in een parkeergarage. Of nee, misschien is het toch beter hem in het hotel op te wachten. Die tegenstelling tussen vastberadenheid en twijfel verklapt de onrust in Viorels hoofd. Het is de verwarring die schuilgaat achter vastberadenheid die aurora zo boeiend maakt. Het is de onrust achter die priemende ogen die ik niet snel zal vergeten.

Jeroen Stout