Army of the Dead

Met Army of the Dead toont filmmaker Zack Snyder zich opnieuw een meester van het spektakel. De heerlijk groteske, in Las Vegas gesitueerde, ‘zombieheistfilm’ wil vooral vermaken en slaagt daar ruimschoots in.

Een zombie-uitbraak in Las Vegas – iets met aliens en Area 51 – wordt ingedamd door het gokwalhalla in de woestijn te omheinen met zeecontainers. Vervolgens besluit de Amerikaanse overheid de stad binnen 72 uur – op Independence Day, hoe ironisch – weg te vagen met een atoomboom. De inhalige miljardair en casino-eigenaar Bly Tanaka (Hiroyuki Sanada), die voor zijn geleden schade al ruimhartig is gecompenseerd door zijn verzekeringsmaatschappij, ziet het met lede ogen aan: er ligt nog 200 miljoen dollar in de kluis in de kelder van zijn casino. Dus besluit hij een team van huurlingen samen te stellen die het vermogen moeten veiligstellen.

De vleesgeworden vechtmachine Scott Ward (Dave Bautista), die na de bloederige ‘onafhankelijkheidsstrijd’ tegen de ondoden in Las Vegas is belandt in de keuken van een burgertent, krijgt de leiding. Nooit meer burgers bakken is zijn nieuwe credo. Als het allemaal lukt dan begint hij misschien wel een foodtruck met “ambachtelijke cheese melts”. Maar eerst stelt hij zijn crew samen, een team van huurlingen die het klappen van de zweep kennen en precies weten hoe je een zombie het beste kunt spietsen. Onder meer van de partij zijn kluiskraker en minkukel Ludwig Dieter (Matthias Sweighöfer) en de bijdehante helikopterpiloot Marianne Peters.

Peters wordt gespeeld door komiek Tig Notaro, met zonnebril op en sigaar in de mond. Zij zet misschien wel het leukste en aandoenlijkste personage neer, wat des te opvallender is als je weet dat Notaro helemaal niet bij de opnamen aanwezig was. Pas nadat de film al gedraaid was, viel zij in voor haar vakgenoot Chris D’Elia, die werd ontslagen nadat hij door een aantal vrouwen werd beschuldigd van seksuele intimidatie. Notaro werd digitaal op zijn plaats gezet. Het toont vooral dat in feite iedereen in de film vervangbaar is, omdat het er eigenlijk toch niet toe doet wie de beproevingen overleeft en wie vroegtijdig het loodje legt. Dat is ook exemplarisch voor de stijl van filmmaker Zack Snyder, waarin het spektakel – en niet per se de cast – centraal staat. Army of the Dead is een visueel overweldigende ervaring zonder diepgang; een eigentijdse cinema of attraction.

Het streven naar esthetische perfectie domineert het beeld, dat bol staat van de spiermassa’s en zonsondergangen. Zelfs de zombies – die onderdeel uitmaken van een soort primitief koninkrijk, bestierd door een zombiekoning en -koningin – bezigen een choreografie die bij vlagen niet zou misstaan bij het Nationale Ballet. Maar Snyder kent ook zijn klassiekers. In 2004 maakte hij al een aardige remake van George Romero’s Dawn of the Dead. En Army of the Dead knipoogt ook opzichtig naar Sam Peckinpah’s The Wild Bunch (1969) en Steven Soderberghs Ocean’s Eleven (2001). Maar dan grotesker natuurlijk, met topless zombies en champagne.

Subtiel is Army of the Dead dan ook geenszins. De soundtrack van Tom Holkenborg, vol onbestemde klanken, onderschrijft deze carnavaleske gekte. Een manie die goed past bij Las Vegas – de stad waar dromen uitkomen en in duigen vallen. Het blijkt de perfecte plaats van handeling voor een potsierlijke film over een krachtpatser die écht een andere invulling wil geven aan zijn leven. Army of the Dead valt in dat opzicht, met een beetje fantasie, in de categorie hersenloze maar o zo onderhoudende mindfulness.

Army of the Dead is nu te zien op Netflix.