Anna

Luc Besson haalt alle Koude Oorlog-clichés uit de kast in zijn actiefilm over KGB-hitwoman Anna, die zich tegen haar zin in sexy outfits van opdracht naar opdracht verplaatst. 

Moskou, jaren tachtig. KGB-recruiter Alex (Luke Evans met hilarisch accent) valt het appartement binnen van Anna (Sasha Luss), een mooie prostituee die haar armoedige leven vol dominante mannen en blauwe plekken graag vaarwel zou zeggen. Dat komt goed uit: de KGB is ter ore gekomen dat deze intelligente meid als kind uitblonk in schaken (flashback in sepia) en dus een goede aanwinst zal zijn. Maar spionnenwerk doen voor dat patriarchische clubje? Njet. Anna snijdt nog liever haar polsen open. Letterlijk welteverstaan. Terwijl ze bijna doodbloedt op een stoeltje, weet Alex haar tóch te overtuigen. Iets met “het wantrouwen naar mannen verleggen naar vertrouwen in jezelf” én de belofte dat er na vijf jaar een carrièreswitch in het verschiet ligt. Anna legt haar hand over haar opengesneden pols. Ernstige gezichten. Een hitwoman is geboren. Einde scène. 

Dit schetst wel zo ongeveer het niveau van Anna, waarmee Luc Besson terugkeert naar z’n oude vertrouwde en commercieel succesvolle hoekje van huurmoordenaars en vrouwelijke moordmachines; zie eerder Nikita (1990) Léon (1994) en Lucy (2014). De vijfjarenbelofte van Alex aan zijn nieuwste femme fatale blijkt uiteraard een valse. De KGB verlaat je immers alleen dood. En dus verplaatst Anna zich tegen haar zin in sexy outfits van opdracht naar opdracht, onder streng toezicht van chef Olga (Helen Mirren met dramatisch Russisch-Engels accent). Maar een uitweg dient zich aan wanneer CIA-agent Lenny Miller (Cillian Murphy) haar tijdens een undercoverklus als model in Parijs opmerkt. Hij dwingt haar om als dubbelspion voor de Amerikanen de allerhoogste KGB-baas om te leggen, maar dan wel met vrijheid als beloning. Eind goed, al goed. Met tussendoor nog wat chemieloze liefdesintriges en actietaferelen die doen denken aan John Wick of Kill Bill maar niet het wow-effect van die films hebben. 

Om dit weinig verrassende scenario vol Koude Oorlog-clichés nog enigszins spannend te maken, grijpt Besson veelvuldig naar plotwendingen en tijdsprongen. Binnen het eerste half uur spring je van ‘vijf jaar later’ naar ‘drie jaar eerder’ naar ‘drie jaar later’ naar ‘zes maanden eerder’. Deze overkill haalt alle tempo uit het verhaal en werkt eerder op de lachspieren dan dat het imponeert. Dat geldt ook voor vele kazige oneliners (“Dat etentje gaat nooit plaatsvinden, dus laten we neuken…”), het nergens overtuigende acteerwerk van het emotieloze ex-model Sasha Luss en de laffe gevechtschoreografie tijdens een ‘spectaculaire’ ontsnappingspoging. Tenzij het de bedoeling was om deze te laten te lijken op een vertraagde repetitie die plaatsvindt vóór de camera draait en het goede geluid er nog niet onder staat.

Professionals Mirren, Murphy en Evans doen het op die kluchtige accenten na zeker aardig. Maar een zwak scenario dat draait om een zwak acterende leading lady is zelfs door deze acteurs niet te redden. Je vraagt je tijdens het kijken van Anna vooral af wat Besson met zijn film wil: een campy actieknaller afleveren of een poging tot een serieuze karakterschets van een getekende vrouw die zich staande houdt in een mannenwereld? In beide gevallen: missie niet geslaagd.