Amor y matemáticas

Opvallend camerawerk, sterke dialogen en onderkoelde humor zijn de pilaren waarop deze subtiele satire steunt. De film ontlokt een wrange glimlach en ongemakkelijke reflecties op het eigen bestaan.

‘Amor y matemáticas’ is de titel van een nummer dat voormalig boyband-ster Billy ooit schreef, maar dat nooit werd uitgebracht. De song komt jaren na het succes bovendrijven. Billy is inmiddels een brave huisvader van in de dertig met een dad bod, die met zijn ambitieuze vrouw Lucia, haar hond Lucas en hun zoontje Marco in een buitenwijk van Monterrey woont. Naast zijn zorgtaken beproeft hij samen met broer Daniel zijn geluk als ondernemer, zonder al te veel zakelijk succes.

Billy is niet ontevreden maar ook niet gelukkig – iets waarmee hij wordt geconfronteerd door de ontmoeting met nieuwe buurvrouw Monica, die boyband-Billy als tiener verafgoodde. Haar onbevangen enthousiasme maakt iets in hem wakker.

Amor y matemáticas begint met een fantastisch shot: de camera zakt langzaam uit de lucht via bergkammen naar de strakke, witte woning van het jonge gezin, begeleid door verontrustende muziek. De hele film door is de camera prominent aanwezig. Hij glijdt door de scènes van persoon naar persoon, van detail naar detail. Het verhoogt de sfeer, de spanning, het komische effect en de esthetiek. Het speelt ook met verwachtingen; de film heeft de geladenheid van een horrorfilm – alsof er elk moment een moordenaar het beeld in kan springen.

Maar dit is geen film over moordenaars. Het laat de dodelijke saaiheid en uiterlijkheid zien van het leven van de geslaagde middenklasse in een buitenwijk. Een leven van speeltuinen, werken, etentjes met bevriende stellen, gesprekjes over elkaars successen, voorkeuren en afkeren. Een leven waarin de zucht naar avontuur wordt gesmoord op barbecues en spelcomputers.

Net als dit zelfgenoegzame leven kabbelt Amor y matemáticas voort, terwijl het met gevoel voor humor de absurditeit ervan toont. De ommekeer komt wanneer Monica zich steeds meer in Billy’s leven wringt en hem doet geloven dat hij best nog een podiumcarrière in zich heeft. Dat leidt uiteraard tot verwarring, twijfel en impulsieve daden, gebaseerd op flinterdunne hoop en vertekende herinneringen.

In sfeer doet de film soms denken aan de vroege films van Yorgos Lanthimos, hoewel Claudia Sainte Luce’s personages minder uitgestreken en menselijker zijn dan die van haar Griekse collega. De ontwikkelingen zijn weinig verrassend en daarom wellicht des te confronterender. Net als Monica wil je Billy aanmoedigen zijn verantwoordelijkheden te verzaken en een nieuw, onbetreden pad in te slaan. De film laat je geloven in avontuur, in de belofte van roem en spanning, een ander leven. Om je vervolgens keihard terug te trekken aan de ketting van de veilige alledaagsheid.