All the Pretty Little Horses

Het lijkt een open deur om elke nieuwe Griekse film te associëren met de economische crisis, maar met het verstilde psychologische portret All the Pretty Little Horses belanden we in fase twee van films over dit onderwerp: de verhalen van de generatie die moet leven met de onfortuinlijke erfenis van hun ouders.

Het gebeurt maar soms, maar vaak genoeg om de vraag op te roepen door wiens ogen je kijkt. De hoofdpersonen van All the Pretty Little Horses (Mikra omorfa aloga) worden meer dan eens bekeken vanuit een hoek die voelt als het gezichtspunt van een toeschouwer waarvan we niet mogen weten wie het is. Door het huiskamerraam, wanneer ze buiten aan een tafeltje zitten. Of van net iets te ver weg als ze naast het zwembad met elkaar praten. Het camerawerk van Giannis Fotou suggereert soms het standpunt van een onbekende insluiper, zoals we dat vooral in horrorfilms zien.

Die blik, en wie hier de toeschouwer is, is niet de enige vraag die Fotou samen met regisseur en scenarist Michalis Konstantatos opwerpt in hun tweede samenwerking, na Konstantatos’ debuutfilm Luton uit 2013. Zo hebben we ook lange tijd geen idee wie het voorbeeldige gezinnetje vormen dat we hier volgen. We zien ze, de dertigers Petros, Aliki en hun zoontje Panagiotis, in en om hun luxe huis, maar achtergronden blijven uit. Hij (Dimitris Lalos, met zijn gladde voorkomen hier in een compleet andere gedaante dan in de recente Grieks-Nederlandse coproductie Kala azar) is voornamelijk aan het klussen, zij (Yota Argyropoulou) bekijkt geïnteresseerd huizen met een makelaar. Maar ze hebben toch dat mooie huis? Hoe zit het dan precies?

Terwijl we stukje bij beetje te weten komen hoe het zit, eist de Griekse economische crisis zijn rol op. Daar heeft die villa waar we zo verlekkerd naar kijken alles mee te maken. De crisis ‘er weer bij halen’ lijkt aanvankelijk een te gemakkelijke associatie bij een Griekse film. Maar Griekenland leeft nog altijd in de schaduw van de financiële crisis, die pas net iets meer dan een decennium geleden om zich heen sloeg. Dat zien we terug in de verhalen die erover verteld worden: die zijn nu beland in fase twee, de verhalen van de generatie die moet leven met de erfenis van hun ouders. De mensen die late tieners of vroege twintigers waren toen de crisis de kop opstak.

All the Pretty Little Horses is door zijn glossy locatie even bedrieglijk als verleidelijk. Het lijkt aanvankelijk een schets van de bourgeoisie, maar krijgt in zijn tweede helft meer vaste vorm. Terwijl het geregelde leven steeds meer ontrafeld raakt, zet Konstantatos een glijbaan naar beneden in. Het precieze hoe en waarom van zijn zich in bochten wringende personages blijft onuitgesproken, maar door het spel van met name Argyropoulou blijft het intrigeren. Aliki en Petros willen koste wat het kost vasthouden aan een luxe bestaan, en de prijs daarvan is onzekerheid die hen als een constante hete adem in de nek hijgt. Een als psychologisch portret vermomde horrorfilm, met een stiekeme hoofdrol voor die gesuggereerde insluiper. Alsof de crisis zelf terug- en vooruitblikt op de kinderen die het heeft voortgebracht.

All the Pretty Little Horses is vanaf 18 februari te zien op Picl en vanaf 19 maart ook op diverse andere platforms.