After
Vervalste Amerikaanse studentendroom
De schoonschijnende tienerfilm After, gebaseerd op de razend populaire tienerromans van Anna Todd, zit goed in de cosmetica maar maskeert daarmee te veel.
After is keurig uitgedost en tiptop verzorgd, ogenschijnlijk perfect. Als een tiener die urenlang voor de spiegel heeft gestaan voordat ze zichzelf laat zien. Laag voor laag brengt regisseur Jenny Gage de make-up en smeersels aan: een prille liefde met de nodige obstakels; zwoel camerawerk; een zonnige gloed in goede tijden en regen in slechte tijden. Make-up kan mooi zijn, zeker. Maar het maskeert ook. Alle kreukels en oneffenheden worden weggepoetst.
Gage baseerde haar speelfilmdebuut op de gelijknamige, razend populaire boekenreeks van schrijfster Anna Todd. Al voordat haar romans in de winkels lagen had zij door haar online publicaties een enorme groep jongvolwassen lezers voor zich gewonnen. Ook Gage voelde zich sterk aangetrokken tot de jeugdige verhalen over leven, liefde en vertrouwen. In het bijzonder tot dat van Tessa (Josephine Langford), een brave eerstejaars studente die in het schoonschijnende After van het studentenleven gaat proeven.
Na een voorzichtige afscheidskus van haar vriend wordt ze losgelaten in haar kersverse bestaan, vol studentikoze verleidingen en nieuwe vrienden. Dat gaat uiteraard gepaard met blowende huisgenoten, huisfeestjes met drank in rode bekers en luidruchtige tieners en twintigers die eruitzien als dertigers. Al snel wordt de punkrockvriendengroep van haar kamergenoot Steph (Khadijha Red Thunder), ondanks de uiterlijke verschillen die de film stevig chargeert, een hartelijke uitvalbasis voor Tessa. Bij het eerste de beste spelletje doen-durf-of-de-waarheid wordt ze gekoppeld aan de stoere Hardin (Hero Fiennes Tiffin) – type zwarte kleren, zwarte patserbak, zwarte koffie. Wat begint als grap blijkt al snel echte wederzijdse interesse.
After wil zijn (jeugdige) kijkers duidelijk wat meegeven. Soms wordt wel erg nadrukkelijk onderwezen, bijvoorbeeld door tijdens een seksscène heel pedagogisch verantwoord een condoompakje in beeld te brengen. De film bevat meer soortgelijke (ook niet-seksuele) tips en adviezen. Dat lijkt nobel en begrijpelijk, maar tegelijkertijd zijn het dit soort glossy films die de werkelijkheid zo donkergrauw laten lijken. Een blik op een echt studentenbestaan, vol onzekerheden, prestatiedruk en stinkende bijbaantjes, geeft een heel ander beeld dan dit goedgemutste universiteitsleven.
En ja, via films kunnen (en mogen we vooral ook) even dromen. We laten ons maar al te graag meevoeren naar die voor ons uitgeserveerde universa. Maar in After dromen we niet weg. De duffe verhaallijnen en bordkartonnen personages bieden ons geen andere werkelijkheid, maar enkel een oneerlijk beeld van misschien wel een van de meest kwetsbare fases die een mensenleven kent. Hij toont een vervalst bestaan vol vluchtige sensaties, een plastic wereld waarin geen enkele oprechte emotie lijkt te bestaan.
After zou eigenlijk nog eens goed in de spiegel moeten kijken.
Deze recensie werd geschreven in het kader van Filmkrant Lab 2019, een trainingstraject voor jonge filmcritici.