A Long Story

Een reis naar de Zwarte Zee brengt de tragiek van onbekenden voor even bij elkaar.

Lange verhalen kunnen pijn doen. Dan vertel je ze liever niet, zoals Raymond Thiry’s personage Ward in A Long Story, dat z’n lange verhaal vertelt door het kort te houden. Niet kort in lengte maar kort in woorden.
In die bescheidenheid schuilt de kracht van deze Nederlands/Roemeense coproductie over een Nederlandse man die een Roemeense jongen met de auto terugbrengt naar z’n moeder in Transsylvanië, nadat z’n vader in Nederland verdwenen is. Zelf is hij net z’n vrouw kwijtgeraakt. Mooi aan A Long Story is ook dat het veel dingen net niet is. Geen roadmovie, ondanks die lange autorit, geen buddymovie, ondanks de typische mismatch tussen het jongetje en de weerbarstige Hollander en geen liefdesverhaal, hoewel het daar tussen Ward en de Roemeense vrouw wel even naar neigt. De makers wisten wat ze niet wilden. Dat merk je ook aan kleine keuzes in het verhaal — teveel om op te noemen — wanneer clichés subtiel vermeden worden.
Wat ze wel wilden, was levens laten zien die elkaar even raken zonder dat iemand er opzichtig beter van wordt. Mensen die elkaars verdriet herkennen, elkaar omhelzen en weer verder gaan. Mooi ook hoe de film laat zien dat je elkaars taal niet hoeft te spreken om toch een heel eind te komen. Gewoon door te kijken.
Maar er kleeft ook iets braafs aan. Neem Ward, een gesloten, weerbarstige man. Deels door z’n verdriet, deels door z’n karakter. Dat houdt de film vol tot in het dorpje in Transsylvanië, waar Ward plotseling de dorpsbewoners gaat helpen door een auto te verslepen en schapen te scheren. Het heeft iets ongeloofwaardigs en het bevestigt de neiging van A Long Story om hier en daar de scherpe kantjes eraf te halen, waardoor het emotioneel allemaal net geen kritische massa bereikt. Het slot voelt dan wel weer oprecht. Dat onevenwichtige schuilt ook in de beelden. Mooie vondsten die emotionele ervaringen van personages verbeelden zonder opdringerig metaforisch te zijn, worden afgewisseld met gemakzuchtige keuzes. Al moet gezegd dat de film ondanks het beperkte budget visueel meer dan eens voor kleine verrassingen zorgt.
Thiry bewijst zich opnieuw als een van de beste filmacteurs die hier rondlopen. Hij laat zien dat je voor de camera nauwelijks hoeft te bewegen om een groot verhaal te vertellen. En dat verhaal is dat verdriet misschien ondeelbaar is, maar dat je niet de enige bent die het voelt.

Ronald Rovers