50/50

Wat is er grappig aan kanker? Behoorlijk wat, toont de verrassend nuchtere Amerikaanse indie 50/50.

“Maar ik rook niet en ik recycle!”, werpt Adam (Joseph Gordon-Levitt) nog tegen. Maar de stoïcijnse arts is onverbiddelijk in zijn met ondoordringbaar jargon doorspekte oordeel: de pas 27-jarige Adam heeft een zeldzame vorm van kanker. En zo komt deze control freak terecht in een wereld waarin hij nergens meer controle over heeft. Vooral niet over de reacties van zijn omgeving.

Zijn moeder (Angelica Huston), die al belast is met de zorg voor haar seniele echtgenoot, stelt direct voor om bij Adam in te trekken. Zijn vriendin Rachael, een ijskonijn en kunstenares die abstracte werken maakt met titels als Oppression en Liberation, koopt een lobbes van een hond voor hem omdat ze ergens las dat dat zou helpen, maar wil verder zo min mogelijk met de ziekte geconfronteerd worden. Zijn therapeut Katherine is zo onervaren dat Adam meestal háár wat leert in plaats van andersom. En zijn collega’s bij radiostation NPR geven maar vast een afscheidsfeestje, voor het geval dat. De enige aan wie Adam wél bij vlagen iets heeft, is zijn vuilbekkende beste vriend Kyle (Seth Rogen).

Lettergrepen
Scenarist Will Reiser baseerde het verhaal van 50/50 op zijn eigen leven: zijn kanker is nu zes jaar in remissie. Rogen (ook een van de producenten van de film) is ook in het echt goed bevriend met Reiser en speelt dus in feite een variant op zichzelf. Die worteling in de realiteit geeft de film enkele onverwachte details, die de sitcom-achtige karaktertyperingen in de eerste helft van de film weten te ondergraven. Bij Adams eerste chemokuur stellen zijn medepatiënten zich voor met het soort tumor waar zij tegen vechten; “hoe meer lettergrepen, hoe ernstiger”.

Natuurlijk, er valt van alles op de film af te dingen. De plotontwikkelingen zijn nergens echt verrassend en het verwijt dat Adams vriendin gemaakt wordt omdat zij zich verre van de ziekte wenst te houden, voelt vals, omdat de filmmakers er zelf ook voor terugdeinzen om het dal waar Adam fysiek doorheen moet met het publiek te delen. Maar voor liefhebbers van de Amerikaanse indie biedt 50/50, mede dankzij de onopgesmukte regie van Jonathan Levine, een verrassend nuchtere variant op het genre en een verrassend hilarische blik op kanker.