20,000 Days on Earth

Ruim 20.000 dagen liep Hij inmiddels op deze aardbol rond. Genoeg reden voor een film die geen documentaire, geen portret en geen inleiding tot de Cavologie is.

Hoe maak je van zo’n mijlpaal, die klein is in verhouding tot het kosmische, en groot als je hem afzet tegen de duur van een enkele popsong, een moment om te onthouden? Door er een film over te maken, moet het experimentele-filmduo Iain Forsyth en Jane Pollard hebben gedacht. Ze zijn experts in grote vragen, want experts in films over de Australische schrijver en rocker Nick Cave, de Rock-Bijbelse Hij waar het hier natuurlijk allemaal om draait. En Cave kan als geen ander in één nummer micro- en macrokosmos aan elkaar zingen. Zie ‘From Her to Eternity’ (1984), later ook de titel van de eerste van een meerdelige serie films die Forsyth en Pollard maakten bij de rereleases van de platen die Cave in de jaren tachtig en negentig met de Bad Seeds opnam.
20,000 Days on Earth is een fictieve dag uit het leven van Cave, tegenwoordig woonachtig in Brighton, vader van een tweeling met wie hij aan het einde van de werkdag pizza eet bij een dvd’tje van Scarface. We zien hem aan het werk met Warren Ellis aan het vorig jaar uitgekomen album Push the Sky Away, en horen hem als de chroniqueur van zijn eigen leven. In zijn sonore voice-over/monologue interieur reflecteert hij op datgene wat uiteindelijk zijn grootste angst is: zijn geheugen verliezen, en vergeten worden. "We zijn onze herinneringen."
Dat heeft hij dan al aan psychoanalist Darian Leader verteld, met wie Cave in geënsceneerde sessies zijn gelukkige jeugd oproept, die desondanks de bron is geweest voor zoveel duisterheid. Andere gesprekspartners, bijrijders in de ritjes die Cave met zijn Jaguar langs de Victoriaanse huizen en landschappen van East-Sussex maakt: acteur Ray Winstone, hoofdrolspeler uit de mede door Cave geschreven Oz-western The Proposition, zangeres Kylie Minogue en gitarist Blixa Bargeld, die met de Bad Seeds stopte omdat hij geen twee bands kon onderhouden én een huwelijk.
Het levert geen traditionele documentaire op, geen portret van de zanger, noch een inleiding in de Cavologie. Hoe dat zal werken voor mensen die niet bekend zijn met zijn werk is moeilijk in te schatten. De essayistische aanpak van de film raakt aan grote vragen rondom inspiratie en kunst. Dat wel. Cave is op zijn manier groter dan Faulkner, Robert Johnson, Bob Dylan, Leonard Cohen en de profeten die de Bijbel schreven. En hij is gewoon bang voor de dood. Het valt in 20,000 Days in elkaar als een bijna perfect rocknummer, misschien iets te gestileerd als Cave er niet zou zijn met zijn zieke gevoel voor onderkoelde humor. En godzijdank geeft de film geen antwoord op de belangrijkste vraag: neemt de man ook een lunchpakketje mee als hij ’s ochtend naar kantoor gaat? Zo lang we dat niet weten blijft wat hij aan het einde van de film in ‘Jubilee Street’ zingt een mysterieuze waarheid over muzikale vervoering — in een geweldige montage van nieuwe en oude beelden waardoor Cave het eeuwige leven lijkt te hebben: "I’m trans­forming, I’m vibrating, I’m glowing / I’m flying, look at me / I’m flying, look at me now."
Ik ben fan, dus reddeloos verloren. Maar 20,000 Days heeft het niet alleen in zich om nieuwe fans te maken, maar ook om iets te zeggen over het gevoel van catharsis dat (samen naar) muziek (luisteren) kan geven. Dat is voor iedereen. En even aan de operateur vragen of hij tijdens dat slotnummer het geluid wat opdraait.

Dana Linssen