Manifest: Jeugddocumentaire

Filmmaker Martijn Blekendaal pleit voor het serieus nemen van de jeugddocumentaire. Tien punten om het onderschatte genre naar een hoger niveau te tillen.

1. Jeugddocumentaire heeft een imagoprobleem: het is het meest onderschatte genre. Documentairemakers nemen het genre niet serieus.
2. De jeugddocumentaire wordt vooral beoefend door beginnende filmmakers – en dat is een probleem.
3. Niemand weet wat een jeugddocumentaire precies is.
4. Het is een misvatting om te denken dat een jeugddocumentaire een verhaal over een kind moet zijn.
5. Kinderen zijn geïnteresseerd in fascinerende verhalen – of die nu gaan over een kind, een volwassene, een dier, een mysterie of een fantasie.
6. Bijna elk onderwerp is geschikt voor een jeugddocumentaire. Het gaat erom wat je vertelt en hoe je het verhaal vertelt.
7. De meeste jeugddocumentaires zijn kinderachtig.
8. Als we de jeugddocumentaire naar een hoger niveau willen tillen, is het van cruciaal belang om de jeugddocumentaire niet te zien als een opstapje naar documentaires voor volwassenen, maar als een volwaardig genre op zichzelf.
9. Als we de jeugddocumentaire naar een hoger niveau willen tillen, moeten we het genre serieus nemen. Dat betekent bijvoorbeeld: niet alleen 15-minutendocumentaires, maar alle mogelijke lengtes.
10. Als we de jeugddocumentaire naar een hoger niveau willen tillen, is er meer experiment nodig: in lengte, in storytelling, in vorm, in stijl, in de keuze van onderwerpen, in de keuze van personages.

Geschreven door Martijn Blekendaal (regisseur van de jeugddocumentaires De man die achter de horizon keek, 2019, en The Invisible Ones, 2024) en voor het eerst gepresenteerd op het IDFA van 2021.