Webfilm: Veelbelovend animatiefilmer Julia Pott

Haar webanimaties worden vertoond op Sundance en ze behoort tot de frisse gezichten van de cinema. Het paradijs is voor Julia Pott het uitgangspunt, maar haar sobere animaties hebben een rauw-rafelig randje. Het geluk duurt nooit lang.

Haar universum is lieflijk, vredig en kinderlijk onschuldig. Maar ook donker, somber en genadeloos hard.

De animatiefilms die Julia Pott maakt voor het internet gaan over liefdes- en familierelaties. Maar verwacht geen zoetgevooisde romantiek à la Disney. De idylles die Pott creeërt zitten vol met haarscheurtjes. Haar figuurtjes, vermenselijkte dieren, balanceren op het dunne koordje tussen geluk en misère, harmonie en strijd, liefde en haat. De zee is het terugkerende symbool voor deze opponerende paren: zomers genot dat elk moment in een monsterlijke tsunami kan veranderen.

Het gebeurt in Belly, Potts afstudeerfilm voor de Londense Royal College of Art. Oscar, half mens half olifant, moet toezien hoe een vloedgolf de spartelende Alex, half mens half paard, verzwelgt. Hij voelt weinig voor een reddingsactie van zijn bazige broer, maar Oscars knuffeldier, een poffig monster, haalt hem over. De prijs is hoog: de één zijn leven betekent de ander zijn dood.

Belly is opgebouwd als een klassieke kinderfantasie, met verhaalwerelden die elkaar als matroesjkapoppetjes omhullen. De reis gaat van het weidse strand naar de claustrofobische zee, en vandaar naar de Georges Méliès-achtig vormgegeven ingewanden van een Grote Vriendelijke Walvis. Maar het zijn de ingrediënten van een schijnsprookje: Oscar verliest op bruuske wijze zijn onschuld. Volwassen worden moet zelden zo snel.

Ook in The Event, één van de korte films die het lopende Sundance tevens vertoont op YouTube, komt het paradijs abrupt ten einde. Pott gebruikt de bekende goocheltruc van het omkeren van de chronologie (zie Irréversible en Memento), wat uitstekend uitpakt bij de ondergang van de wereld. Aanbeland bij het romantische stranduitje, kun je alleen nog denken aan bevroren eilanden en vuurspuwende kraters. En besef je dat de suggestieve dichtregels van Tom Chivers, in metaforische zin, gaan over een gedoemde liefde.

Pott, die door Filmmaker Magazine werd gebombardeerd tot één van de 25 nieuwe gezichten van de onafhankelijke film, tekende The Event in de haar kenmerkende vale kleuren: grijs, beige, okerachtig groen, fletsig blauw. Het lijkt wel sociaal-realistische animatie, een indruk die wordt versterkt doordat de tekeningen zijn gemixt met live-action-beelden. Een directe link met de werkelijkheid, die ook al in de documentaire voice-over in My First Crush zat: Potts debuut over de allereerste liefde, anderhalf miljoen keer bekeken op YouTube.

Het lijkt tegenstrijdig, om fantasierijke animaties te mixen met de rauw-rafelige werkelijkheid. Maar het draagt alleen maar bij aan het scherpe, dwarse, desoriënterende randje waardoor Pott zo uitblinkt. Het past bovendien perfect bij haar botsende tegenpolen: opbouw en verval, creatie en vernietiging, leven en dood. Geluk duurt nooit lang — daar is bij Pott geen ontkomen aan.

Niels Bakker