Webfilm: Jonge Nederlandse horrormeesters

VPRO zocht met Masters of Fear naar nieuw Nederlands horrortalent en vond dat in de vorm van drie korte films. Weliswaar maken ze zich allemaal schuldig aan de bekende jump scares, maar sfeervol en spannend zijn ze zeker.

Goede Nederlandse horror zie je niet zo vaak meer en dat is zonde, want ze zijn er zeker nog. De poel was goed, De lift is nog steeds geinig en The Human Centipede is volgens mij nog niet overtroffen in zijn extremiteit. Alsnog zijn dit uitzonderingsgevallen te noemen. Horror is namelijk zeldzaam in Nederland. Misschien zit er geen binnenlandse markt in het genre dat vooral door Amerikaanse producties wordt gedomineerd of besteden we gewoon niet genoeg aandacht aan onze eigen jonge makers met grote horroraspiraties.

Hoe dan ook, het Masters of Fear-programma van VPRO kwam als geroepen. Zij deden een oproep aan makers om een plan van een horrorfilm in te dienen met de lengte van vijf minuten. Ze kregen 105 plannen binnen, waarvan er drie een budget van 7.500 euro kregen om hun plan daadwerkelijk te realiseren. Zo keek een publiek met Martin Koolhoven en Jan Doense als juryleden en horrorexperts tijdens Halloween naar Doodstil, Arrêt pipi en Le loup.

Broers Jeffrey en Brian de Vore maakten met Doodstil een korte film over een moeder die ’s nachts alleen met haar baby op de achterbank over een verlaten plattelandsweg rijdt. Ze is verdwaald en houdt tijdens het rijden haar mobiel bij de hand zodat ze de kaart kan lezen. Je kan het natuurlijk verwachten: ze rijdt plots een persoon aan en moet haar veilige auto uit om de schade op te nemen. De gebroeders De Vore weten het allemaal gestileerd in beeld te brengen: alleen een volle maan en de rode remlichten van de auto verlichten de scène. De vrouw lijkt daardoor volledig omsingeld te zijn door duisternis. Helaas weten de broers dat spannende gevoel niet alom vast te houden. Uiteindelijk zie je naar welk onvermijdelijk schrikmoment de film toewerkt, waardoor Doodstil toch wat aan impact inlevert.

Arrêt pipi moet het ook van de onverwachtse schrikmomenten hebben, maar regisseur Maarten Groen, die eerder de sfeervolle sci-fi short Rotor maakte, weet er toch iets fris mee te maken. Hoewel, fris… Arrêt pipi betekent vrij vertaald plaspauze. Deze korte film speelt zich dan ook af tijdens een plaspauze in een schimmig Waals wegtoilet, waar het stelletje Sarah en Bram een macabere keuze krijgen voorgeschoteld door een akelig Belgisch vrouwtje: blauw of rood toiletpapier. Rood staat hier natuurlijk voor bloed, al blijkt blauw een minstens even grimmig alternatief te zijn. Arrêt pipi laat goed zien dat Groen is gegroeid in het maken van fictie. Deze korte film is even mooi geschoten en belicht als Rotor, maar heeft een betere spelregie en uiteindelijk een veel sterke punch.

De sterkste punch heeft toch de verdiende winnaar van de Masters of Fear competitie: Le loup. Deze korte film van Helium–regisseur Eché Janga is pure horror, een combinatie van zien en niet zien, horen en niet horen, voelen en niet voelen. Het is immers die afwisseling van zintuigelijke prikkels waarin echte spanning zit. Niet voor niets begint deze film nog met een geblinddoekte jonge vrouw in een auto. Zij wordt door haar vriendje als verrassingscadeau naar het sjieke hotel Le loup gebracht, maar romantiek vinden ze er nooit. De lift (die al een enorm akelig geluid maakt als ze een knop induwen) brengt hen naar een verkeerde etage, waar ze een hotelkamer vinden met een deur die open staat. Een niet te plaatsen geluid komt uit de donkere ruimte en paniek slaat toe bij het jonge stel. Plots rent de jongen naar de kamer en staat het meisje alleen bij de kapotte lift die nog steeds die geluiden maakt. Zij wordt zo bang dat ze geen andere optie ziet dan ook de kamer in te rennen. Daar, in het duister, moet ze op de tast zoeken naar haar vriend. Hier doet Le loup iets geweldigs: je hoort waar ze naar tast. Het hout van een ladekastje, het stof van de bank, spullen op een tafeltje; jij bent net zo zoekende in deze ruimte als zij. Als ze uiteindelijk het lichtschakelaartje vindt komt het onvermijdelijke en oprecht beangstigende schrikmoment daardoor extra hard aan.

Het moge duidelijk zijn, goede horror wordt nog steeds in Nederland gemaakt. Met een minimaal budget hebben deze makers voor Masters of Fear dat bewezen. Geef dit jong talent dus meer geld en ze zullen zalen vol Nederlanders laten griezelen, maar dan eindelijk weer eens voor anderhalf uur of langer.

Hugo Emmerzael