MUBI Spotlight: De jueves a domingo

In plaats van ons naar een specifieke plaats te brengen, houdt de door MUBI verzorgde Latijns-Amerikaanse trip ons deze week juist in de auto. In deze krappe ruimte speelt de belangrijkste actie van De jueves a domingo, vanaf vandaag 30 dagen te zien op MUBI, zich af.

Door de ogen van de tienjarige Lucia (Santi Ahumada) zien we vanaf de achterbank het huwelijk van haar ouders (Paola Giannini en Francisco Pérez-Bannen) langzaam maar definitief stranden. Op road trip door het noorden van Chili trekken de landschappen en emoties in lange shots aan haar jeugdige blik voorbij. Visueel aantrekkelijk maar vooral bitterzoet herkenbaar.

Iedereen kent ze nog uit zijn jeugd: die eeuwig durende autoritten waar maar geen eind aan leek te komen. Met de belofte van verveling en weinig anders dan het frame van het autoraam als een filmisch scherm ter vermaak, waarop het monotone landschap aan je voorbij trok. Dit gevoel weet Domingo Sotomayor feilloos te vangen in haar debuutfilm De jueves a domingo (‘van donderdag tot zondag’) uit 2012.

Verveeld hangend op de achterbank zijn de tienjarige Lucia en haar broertje Manuel (Emiliano Freifeld) getuige van de stille oorlog die hun ouders voorin uitvechten. In lange takes kruipen we in de huid van het meisje. Sotomayor handhaaft haar perspectief, waardoor we nooit meer horen of zien dan Lucia zelf. Zij staat voor het publiek: met een beperkt begrip van de situatie als uitgangspunt, probeert ze betekenis te geven aan elke nieuwe indruk. Langzaam zien we de blik in haar ogen veranderen van kinderlijk zorgeloos naar bezorgd. Al weet ze niet precies wat, ze weet wel dát er iets onherroepelijk veranderd is in haar leven. Zoals nu zal het nooit meer zijn.

Nooit duren de lange takes echter té lang. In de handen van Bárbara Álvarez (Whisky, 25 Watts) vertelt de cinematografie van deze film net zoveel als het plot en de schaarse dialoog. Geen saaie opvolging van standaard shots, maar interessante composities die je blik telkens naar een ander punt toezuigen. Of dit nu de weidse Chileense landschappen, de subtiel veranderende uitdrukking op Lucia’s gezicht of de op afstand ruziënde ouders zijn. We deinen mee op het uitgemeten ritme van de scènes, verliezen ons in de rijkheid van de compositie. Net als Lucia, die misschien wel voelt dat er iets misgaat, maar zich net zo goed bezig houdt met zwemmen, liedjes zingen en haar wens om te leren autorijden.

Zo is deze film een lichte vertelling met een zware ondertoon. Als volwassen kijker weten wij donders goed wat de (emotionele) consequenties van de breuk van haar ouders zullen zijn voor Lucia. Maar voor nu zijn we onszelf even niet. We zijn Lucia — een tienjarig meisje dat langzaam, haast onmerkbaar, uur na uur, dag na dag, ietsje ouder wordt. En zo steeds verder van haar ouders komt te staan, maar steeds dichter bij zichzelf. Daar is niets zwaars aan.

Sacha Gertsik

Filmkrant-lezers kijken drie maanden gratis op MUBI.com, waar De jueves a domingo vanaf vandaag 30 dagen lang is te zien.