Carte postale de Cannes (6)

Maandag zou Terrence Malicks grote dag worden want zijn the tree of life was de film waar in Cannes het meest naar werd uitgekeken. In een bepaald opzicht maakte de film z’n beloftes waar want over geen enkele andere vertoning werd zoveel nagepraat. De meningen in Cannes zijn nog steeds sterk verdeeld maar we kunnen wel zeggen dat de teleurstelling overheerst. Het grootste bezwaar is misschien wel dat Malick de vragen en verwondering over het leven die z’n vorige films zo’n fascinerende diepte gaven, heeft ingeruild voor antwoorden en zekerheden. Hij heeft de waarheid gevonden, aléh een waarheid, en die uiteindelijk voelt te eenvoudig en esoterisch. Malick heeft zich altijd ver gehouden van ironie en cynisme terwijl de rest van de wereld zich wentelde in postmoderne kritiek op alles en iedereen, en daarvoor kun je de Texaanse filosoof-filmmaker zeker krediet geven. Maar helaas is de the tree of life teveel evangelie en te weinig kunst om een waardige opvolger van the new world te zijn.

Er waren al geruchten dat Jim Jarmusch een vampierenfilm zou gaan maken en nu is ook een aantal acteurs aan boord geklommen, werd hier in Cannes bekend. Tilda Swinton, hier aanwezig voor Lynn Ramsays we need to talk about kevin, zal een rol hebben naast Michael Fassbender (hunger) en Mia Wasikowska. Jarmusch zou het project omschreven hebben als een ‘crypto-vampire-love-story’ tegen de desolate, romantische achtergrond van Detroit en Tangiers.

Van sommige regisseurs hoop je dat ze nooit opgroeien of een andere reden vinden om van stijl te veranderen. Vijf jaar na lights in the dusk voerde de Finse regisseur Aki Kaurismäki het publiek vanochtend om half negen met het  le havre terug naar Aki Kaurismäki-land. Sobere decors, gehavende gezichten, droogkomisch acteren, licht-absurde dialogen, minimale actie en toch een ontroerend verhaal. Een schoenpoetser in Le Havre besluit een aan de immigratiedienst ontsnapte jonge vluchteling te helpen. Maar een van z’n buren houdt niet van vluchtelingen. D’r zit een mooie scène in het begin wanneer een container met illegale vluchtelingen in de haven wordt geopend en plotseling twee werelden elkaar in de ogen kijken, terwijl voor een seconde alle geluid is weggedraaid. In de blikken die in die paar shots over en weer gaan, vangt Kaurismäki de absurde verhoudingen die we hebben vastgelegd in fort Europa en onze immigratiepolitiek. Niet dat le havre zo’n politieke films is, al is die dimensie moeilijk te missen. Daarvoor is Kaurismäki te veel een kunstenaar. le havre kreeg een van de luidste applauzen van alle competitiefilms, voor wat dat waard is. Aangekocht voor Nederland is de film helaas nog niet, al gaat dat ongetwijfeld gebeuren. Bij le havre zie je dezelfde zelfverzekerde hand van de kunstenaar als bij le gamin au vélo van de Dardennes. Alles lijkt te kloppen, er zit geen scène en geen dialoog te veel in. De film zette de toon voor een mooie dag.

Ronald Rovers