LE PÈRE DE MES ENFANTS

De vader in le père de mes enfants is een charismatische man en een inspirerende filmproducent, gebaseerd op Humbert Balsan.

Van de drukke autorit in het begin van le père de mes enfants zouden veel mensen al in de stress schieten. Zoniet Grégoire Canvel (Louis-Do de Lencquesaing). Hij voert tijdens die lange rit naar zijn Parijse buitenhuis zakengesprekken met twee mobiele telefoons. Met zijn tomeloze energie en zijn productiebedrijf Moon Films krijgt Canvel het type bijzondere, kunstzinnige film van de grond dat anders niet gemaakt zou worden. Hij is een bevlogen, optimistische regelaar. Het bezoek van een Koreaanse delegatie, problemen op de set van een eigenwijze Zweedse regisseur, een afspraak met de bank over nóg een lening, zelfs de inbeslagname van zijn rijbewijs verpest zijn goede humeur niet. Zijn Italiaanse vrouw Sylvia (Chiara Caselli) klaagt soms, maar Grégoire’s momenten met zijn vrouw en drie dochters ogen vooral vrolijk, liefdevol en zonnig. Zijn enthousiasme voor weer een talentvolle debutant en zijn trouw aan die moeilijke, maar belangrijke Zweedse filmer wekken bewondering. Al zien we hem steeds opnieuw afwijzingen incasseren van banken en boekhouders, we blijven erin geloven. Tot het faillissement. Tot zijn zelfmoord.

Levenswerk
Regisseur Mia Hansen-Løve baseerde le père de mes enfants op de Franse filmproducent Humbert Balsan die in 2005 zelfmoord pleegde, en op diens vrouw Donna. In de jonge filmmaker Arthur is Hansen-Løve zelf te herkennen. Haar debuutfilm tout est pardonné (2007) werd aanvankelijk bij Balsan ondergebracht, tot diens faillissement en zelfmoord daaraan een einde maakten. le père de mes enfants, winnaar van de speciale Un Certain Regard juryprijs in Cannes 2009, is desondanks geen biografie. Namen en details zijn veranderd en Hansen-Løve concentreert haar bijzondere en mooi geacteerde film op de vraag wat een leven nu eigenlijk betekenis geeft. Wat zeggen de zelfmoord en het faillissement over de man? Over zijn successen als filmproducent? Als vader? Over zijn voortdurende optimisme? Vrouw Sylvia reageert verrassend kalm en probeert zijn levenswerk — een catalogus van mooie films — te behouden. Bij dochter Clémence overheerst de woede.
Echte antwoorden zijn er natuurlijk niet, of er zijn er verschillende. le père de mes enfants is, naast veel andere dingen, ook een ode aan het wereldje van onafhankelijke filmmakers. Enthousiaste mensen die tegen de stroom in mooie dingen proberen te maken, waartoe inspirerende producenten hen soms de kans bieden. Maar tegelijkertijd er is ook de onbegrijpelijke onvervuldheid in Canvels karakter. In het telefoongesprek vlak voor zijn dood klinkt hij als een bang en teleurgesteld jongetje. Gelukkig houdt Hansen-Løve de vele vragen open en de toon onsentimenteel. De zelfmoord vindt vrijwel op de helft van de film plaats. Het is noch het dramatische startschot, noch de climax van de film. Het is een belangrijk moment in de levens van Sylvia, Clémence en de andere twee dochters, maar daarna gaat het verder. Met leven en met subtiele films als le père de mes enfants waarvan je er nooit genoeg kunt hebben.

Barend de Voogd