Eddy Terstall en Erik Wünsch over Meet Me in Venice

Zo compact als Eddy Terstalls low-budget­productie Deal was, zo groots is zijn opvolger Meet Me in Venice. De roadmovie voert met sneltreinvaart van Venetië naar Istanbul. Voor een van elkaar vervreemde vader en dochter is het een hectische en vooral verwarrendere treinreis. En zo was die eigenlijk ook voor de makers van de film. Terstall: “Het was wel godverdomme slopend.”

Door Hugo Emmerzael

Meet Me in Venice weet perfect dat al te bekende reisgevoel op te roepen: staren vanuit de coupé naar een opdoemende stad, nieuw eten, onbekende muziek en dat laatste kopje koffie voor de trein het station weer uitrolt. Van Venetië naar Istanbul, met Slovenië, Kroatië, Servië en Bulgarije ertussenin — de reis in Meet Me in Venice is een genot om naar te kijken en te luisteren. Dat muziek zo’n grote rol speelt is te danken aan theateracteur Beppe Costa, die een muzikale roadmovie wilde maken. Regisseur Eddy Terstall: “Beppe is multi-instrumentalist, gespecialiseerd in Balkanmuziek, en we hadden het idee dat we daar iets mee moesten doen.” Coscenarist Erik Wünsch grapt er nog bij: “We begonnen ooit met multi-instrumentalist Beppe, maar uiteindelijk speelt hij in de film maar op één instrument.”
Meet Me in Venice mag dan wel fijn wegkijken en luisteren, maar Terstall en Wünsch laten niet voor niets ook de keerzijde van reizen zien: weinig slaap, geen tijd voor jezelf en af en toe hollen voor de laatste trein. “En zo was het ook echt”, zegt Terstall. “Als we op een station aankwamen, moesten we er ook weer heel snel uit, want de trein ging gewoon verder. Daar hadden we geen enkele controle over. Een keer was een Kroatische jongen die meehielp eventjes bij een station uitgestapt om water te halen. Ze zeiden dat de trein drie minuten zou stoppen. Die jongen stapt over de rails heen met het water en ziet de trein wegrijden. Die stopte toch maar één minuut.”

Tripadvisor
Zulke obstakels onderweg zijn haast onvermijdelijk als je al reizend een film wil maken. Het past wel goed bij het verhaal dat Meet Me in Venice vertelt, over een vrouw die haar biologische vader voor het eerst sinds tientallen jaren in Venetië ontmoet. Voor Lisa (gespeeld door kunstenares Roberta Petzoldt die met Deal haar speelfilmdebuut maakte) is het een verwarrende ervaring. Haar vader Mauro (Costa) lijkt, als ze hem in Venetië treft, geen interesse in haar te hebben. Als een gids die de Tripadvisor-lijstjes zo snel mogelijk afwerkt raast hij met haar door Venetië om vervolgens onverwachts op een trein te stappen met Istanbul als eindbestemming.
Nog een parallel tussen het verhaal van Meet Me in Venice en het maakproces: Terstall en Wünsch zaten zelf steeds ook een beetje tussen de rol van gids en toerist in. “Op de plaatsen die we kenden liep het vrij soepel, bij andere locaties moesten we ons ook maar laten verrassen”, zegt Terstall. “Gelukkig zijn we nog wel van tevoren naar Istanbul gegaan.” “Als we daar geen poolshoogte hadden genomen, dan hadden we echt problemen gekregen met vergunningen en dat soort praktische zaken”, vult Wünsch nog aan.

Appel
Het is vreemd. Lisa en Mauro hebben elkaar al jaren niet gezien, maar hun gesprekken gaan eerder over eten, muziek en poëzie dan over gevoelens, gedachten en de afwezigheid van een gedeelde familiegeschiedenis. Blijkbaar is het vertrouwen ervoor daar nog niet. Terstall kent iets dergelijks uit eigen ervaring: “Mijn biologische vader heb ik ook vanaf mijn zesde of zevende niet meer meegemaakt. Als ik vele tientallen jaren later wel eens met hem in contact kwam, bij een begrafenis bijvoorbeeld, wilde ik eigenlijk heel veel vragen, maar deed dat niet. Zo intiem ben je nog niet.”
“Dat zie je bij Lisa ook terug”, zegt Wünsch. “Als ze in de camera praat, legt ze uit: ‘Ik kreeg geen antwoorden, maar ik stelde ook geen vragen.'” Die camera is er voor Lisa’s jonge zoontje. Lisa legt in een videoboodschap haar ervaring met Mauro aan hem uit. Misschien ook zodat haar zoontje zijn afwezige opa kan begrijpen, maar gaandeweg de film schemert door dat Lisa zelf ook een wegloper is. Wünsch: “Waarschijnlijk is zij net zoals haar vader en met die opname houdt ze in het midden of ze wegloopt. Ze neemt het alvast op voor als ze gaat vertrekken.” Mauro heeft Lisa nooit grootgebracht, maar toch valt de appel niet ver van de boom.

Grens opzoeken
“Hier wilde ik het precies over hebben”, vertelt Terstall. “Wat is afstamming, wat zijn genen? Dat is iets waar ik altijd al iets mee wilde doen. Ik ben blij dat het nu gelukt is, want het was wel godverdomme slopend.” “Soms dachten we, waarom hebben we voor deze film niet gewoon vier in plaats van twee ton? Maar dat is gewoon niet zo. Je hebt nooit genoeg. Als je tien miljoen hebt, wil je vast ook weer meer.” Wünsch vult aan: “Ik zag laatst een interview met Roman Polanski waarin hij zei dat hij nog nooit een film had gemaakt met genoeg geld. Bij elke film moet je de grens toch opzoeken.”
Als er één ding is dat Terstall en Wünsch met Meet Me in Venice hebben gedaan, dan is het wel de grens opzoeken. De grenzen van zes landen zijn immers voor deze film letterlijk doorkruist om een grensconflict tussen vader en dochter in beeld te brengen. En ondanks een beperkt budget, weinig tijd en hectische draaidagen is het ze wel gelukt. Dat weet Terstall ook wel. Een klaagzang over financiering sluit hij dan ook toepasselijk af: “Ik vind elk woord dat ik erover zeik een te veel, want ik kies hier toch zelf voor.”