Yesterday

De muziek van The Beatles is net zo onmisbaar en onverwoestbaar als de romantische liefde. Dat is de strekking van Richard Curtis’ amusante scenario van Yesterday, dienstbaar verfilmd door Danny Boyle.

Hoe zou de wereld eruitzien zonder Four Weddings and a Funeral (1994), zonder Notting Hill (1999) of zonder Love Actually (2003)? Het direct van die kaskrakers afgeleide subgenre van de Hollandse romantische komedie, met variaties op de woorden ‘hart’ en ‘liefde’ in de titel, zou dan eveneens uit het collectieve geheugen zijn gewist. Maar waarschijnlijk niet voor lang. Scenarist Richard Curtis zou gewoon een nieuwe Ultieme Britse Romcom schrijven: hij doet al jaren weinig anders.

Ook Yesterday bevat alle elementen van een Curtis-productie: de Emotioneel Onvolwassen Man (sappelend muzikant Jack, gespeeld door Himesh Patel) die maar niet durft te kiezen voor de Liefde Van Zijn Leven. Die LVZL (schooljuf en grootste fan Ellie, gespeeld door Lily James) is steevast een onweerstaanbaar schattige vrouw, die onwaarschijnlijk lang wacht om samen te kunnen zijn met voornoemde EOM. Natuurlijk is er ook altijd de kleurrijke en loyale vriendengroep, met ten minste één totaal onaangepaste figuur (roadie Rocky) die alles er ongefilterd uitflapt. Hoe voorspelbaar de formule ook lijkt: Curtis laat het werken met zijn talent voor het schrijven van geestig pingpongende romantische dialogen.

Naast de bekende ingrediënten heeft Yesterday een prikkelend uitgangspunt: hoe zou de wereld eruitzien als The Beatles nooit bestaan hadden? Regisseur Danny Boyle, die zich verder dienstbaar opstelt aan Curtis’ scenario, leeft zich uit op een wereldwijde stroomstoring van twaalf seconden. Dat is genoeg om iedere herinnering aan John, Paul, George en Ringo compleet uit te wissen. Alleen Patels personage Jack Malik herinnert zich de Fab Four – kennelijk omdat hij op het moment suprême net werd aangereden door een bus. Als hij een nieuwe gitaar inwijdt met een nonchalant gespeeld coupletje van ‘Yesterday’ horen zijn vrienden het verbijsterd aan: wanneer heeft Jack dit nieuwe nummer geschreven?

Zonder dat Google hem kan helpen moet Jack de akkoorden en teksten van het Beatles-repertoire uit zijn geheugen opdiepen. Dat levert de nodige hoofdbrekens op, vooral bij ‘Eleanor Rigby’. Want wat was er ook alweer met die sokken?

De liedjes van The Beatles blijken tijdloos genoeg om de wereld opnieuw te veroveren. Jack Malik wordt een ster. Dat hij die status bereikt met andermans werk knaagt aan hem. Vooral als de muziekindustrie zich er tegenaan bemoeit. Muzikant Ed Sheeran – zichzelf sympathiek op de hak nemend – suggereert ‘Hey Jude’ te veranderen in het zogenaamd eigentijdser klinkende ‘Hey Dude’. Een door Kate McKinnon wat al te karikaturaal neergezette artiestenmanager ruikt dollarbiljetten. Uiteindelijk krijgt zij het deksel op de neus wanneer Jack besluit dat The Beatles niet van hem zijn, maar van iedereen. Dat is natuurlijk ietwat naïef: de auteursrechten op het Beatles-oeuvre zijn meerdere keren voor vele miljoenen verhandeld. Toch komt Curtis’ pleidooi voor een gedeeld cultuurgoed dat landsgrenzen, huidskleuren en generaties overstijgt welgemeend over. Dat zijn pleidooi is ingebed in een romantische komedie die eindigt zoals je mag verwachten geeft er een passende emotionele lading aan.