Prénom Carmen #42

Hard werken

Zodiac

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Er is een heel genre aan films dat mij dankzij (of ondanks) de plot enorm motiveert om hard te werken. Nee, hoor me even aan, ik meen het.

Ik ben een intrinsiek lui persoon. Ik heb weinig grote levensdoelen en ben niet supergemotiveerd of carrièregedreven. Ik heb een leven en dat leven is prima. Ik hou van comfort – fysiek, geestelijk en financieel. Dat zijn mijn drijfveren. Maar ik heb geen sport, beroep, hobby of externe motivator waardoor ik ooit voor de volle honderd procent ga. Ja, ik heb een dochter waar ik een kogel of twee voor zou vangen en een geliefde voor wie ik naakt een brandend huis in zou stappen, maar ik heb het over het dagelijks leven.

En dus vind ik het heel mooi om te zien (van een afstandje, laten we wel wezen) hoe andere mensen zich helemaal kunnen verliezen in hun sport, hun kunst, hun beroep. Hoe mensen alles op alles zetten om hun eerste speelfilm te maken, een huis te bouwen of op het hoogste niveau te turnen tot hun lichaam op is. Ik ben niet zo – ik ben hier gewoon op aarde gezet om een beetje geld te verdienen met columns tikken en dat geld vervolgens in de horeca te verkwanselen.

Misschien dat ik juist daarom graag kijk naar harde werkers in films. Ik genoot enorm van Whiplash, bijvoorbeeld. Ik heb weinig met drummen of een instrument bespelen, ook niks met die hele cultuur rondom ergens de beste in zijn, laat staan de zweetsnor van Miles Teller. Maar ik kijk likkebaardend naar andermans drive. (En naar J.K. Simmons.)

Is dit waarom ik me de gemiddelde Studio Sport-kijker voorstel als een dikke man van middelbare leeftijd met een pilsje in z’n klauw? Is het juist voor luie, inactieve mensen zalig om zich te vergapen aan mensen die wel inzet tonen?

Het gaat me niet per se om fysieke inzet, ik heb ook niet bijzonder veel met sportfilms. Ik vind het gewoon heerlijk om te kijken naar mensen die heel goed zijn in wat ze doen, of in elk geval zo hard hun best doen dat ze een schouderklopje verdienen. Zelfs als ze hun doelen niet behalen. Neem mijn lievelingsfilm Zodiac. Mijn favoriete element daaruit is dat mensen druk rondlopen op een krantenredactie en geobsedeerd raken door een zoektocht. God, wat zijn ze druk. Lekker paffen en tikken. Slecht eten, slecht slapen – maar gemotiveerd dat ze zijn. Wat een leven.

Of kijk naar The Mandalorian. Er wordt geklaagd over het feit dat Mando de hele tijd aan het rondvliegen is, elke week weer een nieuw klusje op moet knappen en nooit eens iets groots lijkt te bereiken, maar ik vind dat mooi. De beste man is veel onderweg, doet de hele tijd allerlei nuttige dingen, bereikt elke week zijn doel en mag dan weer van voren af aan beginnen.

Nu ik dit patroon heb ontdekt, realiseer ik me ook waarom ik laatst zo lang bleef hangen bij het tv-programma Meiden die rijden, over vrouwelijke truckchauffeurs die… rijden. Truckje instappen, lading van A naar B brengen, en weer terug.

De clou? Ik haat werken, maar hou ervan om te kijken naar andere mensen die hard werken. Of dat werk nou hun balletcarrière is, de wereld redden, of het afleveren van een paar zeecontainers. Als ik het maar niet zelf hoef te doen.

Geschreven door Carmen Felix