Prénom Carmen #32

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.

Mei is voor mij de absolute maand van de moeder. Mijn moeder is jarig in deze maand, Moederdag valt altijd in mei en moedervogels leggen dan hun ei. Mei zet mij, als nieuwbakken moeder, ook aan het denken. Want wat is nou de perfecte moeder? Wanneer doe je het goed? Welke vrouwen kunnen als voorbeeld dienen?

Is dat de huiselijke Hollywood-trien die tafels vol wafels voor haar kroost bakt, haar evenknie een mok koffie in de handen duwt—om klokslag 8 uur ’s ochtends alleen achter te blijven in de ontplofte keuken: klaar om te zorgen, poetsen, regelen, zwoegen? Als je het mij vraagt hebben film en tv veel spannendere portretten te bieden van het moedertje, de baarder van baby’s. Fuck voorbeeldige moekes, geef mij een feeks. Tijd om een paar van mijn favoriete filmmama’s op een rijtje te zetten.

Leda, de fucked-up hoogleraar uit The Lost Daughter, gespeeld door Olivia Colman. Vol verve wrikt ze een kastje open waar we liever niet in kijken: moeders die spijt hebben van het feit dat ze kinderen krijgen en hun gezin verlaten. Dat hele gezin-in-de-steek-laten is immers iets wat mannen meestal voor hun rekening nemen.

January Jones had er ook een handje van in haar rol als Betty Draper in Mad Men; zij kon alleen al met een smerige blik richting haar dochter laten zien hoe erg ze het haar kinderen aanrekende dat haar man haar zag als niets meer dan een dure baarmoeder.

Amy Poehler in Mean Girls is dan weer het andere uiterste, maar wel een zeer fun uiterste. Als June George doet ze er alles aan om even cool, lekker en jong te zijn als haar dochter Regina. Van het type: ‘We hadden toch zussen kunnen zijn?’

Nee, neem dan mijn underrated babe Wendy Robie die in mijn lievelings Wes Craven-film The People Under the Stairs de neurotisch-sadistische Mommy speelt (getrouwd met Daddy Everett McGill). Over onconventionele moeders gesproken—als je je kinderen ondervoeden, opsluiten, mishandelen en laten verwilderen onconventioneel wil noemen.

Ik zou een heel profielwerkstuk kunnen schrijven specifiek over moeders in het horrorgenre: wat het zegt over de makers; waarom het moederschap zo’n dankbaar onderwerp is; waarom iedereen zou moeten weten wie Norma Bates is; waarom Toni Colette een prijzenkast vol beeldjes verdient voor haar rol als dé moeder in Hereditary; en waarom Mama uit de film Mama me zo verdrietig stemt.

Ja, ik heb een zwak voor moeders die ver van perfectie blijven—tenminste, in film. In het echte leven prefereer ik ouders die me niet verleiden tot het inlichten van Veilig Thuis.