Prénom Carmen #30
De knikkebol-limiet
Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.
Waarom zijn films tegenwoordig zo vaak veel te lang? In een uitgebreid artikel van Variety werd gezocht naar het antwoord op die vraag. Absoluut geen impertinente vraag, als je het mij vraagt. In 1997 werd nog gesmaald als je aangaf naar Titanic te gaan kijken in je plaatselijke bioscoop; als een film nu fucking lang is, halen we onze schouders op. De hedendaagse filmmaker draait z’n hand niet om voor de drie uur en veertien minuten die Titanic-kijkers in de nineties zo spannend vonden.
Maar dat we onze schouders erover ophalen, wil niet zeggen dat het allemaal zomaar moet kunnen. Ho eens even. Ik kom tegenwoordig vaker wel dan niet uit de bioscoop met het gevoel: leuke film maar twintig minuten te lang.
Ik heb geen idee waarom filmmakers zichzelf en hun product tegenwoordig zo belangrijk achten, of in elk geval belangrijker dan onze kostbare tijd en lamme aandachtspanne. Wat ik wel weet is dat ik helemaal opfleur als een film een keer wél slechts 86 minuten duurt. God wat een verfrissend gevoel. Zeker als je naar de bioscoop gaat en geen zin hebt om je hele middag weer aan een Marvel-film van 2,5 uur te verbeuzelen. Een film die je vaak binnen een dag weer bent vergeten. Tel maar op hoeveel tijd het je dan kost om dat kreng over twee jaar wéér te kijken samen met haar vier voorgangers, alleen maar omdat er een vervolg uitkomt en jij geen idee hebt wat er ook alweer is gebeurd in het vorige deel. (Tip: kijk recaps op YouTube.)
Hoewel, nu ik dit zo tik over te lange films, moet ik ook denken aan het misselijke subgenre: ‘lekker korte films die het alsnog presteren om zo eindeloos als The Irishman te voelen’. Dan ben je wat mij betreft dus ook echt afgeschreven. Vreemd genoeg komen dit soort films vaak voor in het horrorhoekje, helaas mijn lievelingshoekje. Gevalletje ‘omg ik heb zo’n vet idee maar dit had eigenlijk prima een short kunnen zijn zodat ik er niet zeventig minuten aan stront bij had hoeven te verzinnen’. Klinkt een beetje oneerbiedig nu, al mijn geklaag over zowel te lange als ‘normale’ films, maar het is een kunst om je kijker voor de volledige rit geëntertaind te houden. Zeker in een tijd waarin we de hele tijd op onze zakcomputertjes zitten te loeren wat Henk op Letterboxd van deze film vindt, terwijl ’ie nog bezig is.
Maar ja, dat was de vraag van Variety niet; de vraag was: waarom zijn zo veel films tegenwoordig veel te lang? Het antwoord blijven ze ons schuldig en ook ik kan alleen maar cynische redenen bedenken. Ik zie een te lange film echt als een zielig soort machtsvertoning, als de onmacht om streng te zijn voor jezelf. Als een motorrijder die het niet kan laten om z’n ordinaire Harley effe heel hard te laten grommen terwijl hij langs een vol terras stuift. We get it, je hebt iets te zeggen. Probeer het voortaan wel binnen de limieten van onze knikkebollende kopjes alsjeblieft.