Dansplaining #47

Dan Hassler-Forest zoekt als de Indiana Jones van de filmwetenschappen naar verborgen betekenissen en geheime kamers van de filmgeschiedenis.

Clint Eastwood is een levende legende. Als ‘Man with No Name’ werd hij een wereldster in de fenomenale westerns van Sergio Leone, om vervolgens als Dirty Harry een nieuwe richting te bepalen voor de actieheld in Hollywood.

Gefrustreerd door de stereotyperende rollen die hij kreeg aangeboden, gebruikte Eastwood eind jaren zestig zijn sterstatus om een eigen productiebedrijf op te richten: met Malpaso Productions kreeg hij meer controle over de ontwikkeling van de films waarin hij speelde.

Al snel besloot hij dat hij niet alleen zijn eigen scripts en budgetten wilde beheren, maar dat hij ook de regie wilde voeren over de films die hij daar ontwikkelde. B-filmveteraan Don Siegel werd Eastwoods leermeester en grote voorbeeld: in de marges van Hollywood had die leren werken met kleine budgetten en weinig draaidagen. Meesterlijke genrefilms als Riot in Cell Block 11 (1954) en Invasion of the Body Snatchers (1956) lieten zien dat je met creativiteit en vakmanschap heel veel kunt doen met weinig middelen – een totaal andere aanpak dan de kenmerkende excessen van grote Hollywood-producties.

Als regisseur bleek Eastwood dan ook bovenal pragmatisch. Hij vertrouwde zijn acteurs om hun eigen keuzes te maken en zag het als verspilling van tijd en energie om een scène eindeloos opnieuw te blijven draaien. Zolang er geen fouten waren gemaakt, was de eerste take in principe altijd goed genoeg. Zijn films waren daarmee net zo ‘no-nonsense’ als zijn imago als filmster: de regisseur moest bovenal het script in goede banen leiden en de cast en crew zelfvertrouwen en energie geven. Zo maakte Eastwood in de loop van een halve eeuw tientallen films in allerlei genres – van de westerns en actiefilms waarmee hij was doorgebroken tot romantische drama’s (The Bridges of Madison County), sportfilms (Invictus), biopics (J. Edgar) en zelfs musicals (Jersey Boys).

De inmiddels 94-jarige veteraan heeft er nog steeds geen genoeg van. Zijn veertigste film, Juror #2, draait sinds eind november in de filmtheaters. Het is een rechtbankdrama dat kenmerkend is voor Eastwoods grootste talent als regisseur: een sterk verhaal dat zonder poespas in beeld wordt gebracht, maar waar genoeg haken en ogen aan zitten om aan te sporen tot discussie en reflectie.

In Nederland hebben we overigens geluk dat de film überhaupt op het witte doek te zien is. Distributeur Warner Bros. besloot Juror #2 in de VS namelijk slechts voor een week in een handvol steden uit te brengen. In plaats van een volwaardige bioscooprelease wordt de film ingezet als lokker voor Amerikaanse abonnees, die hem vanaf eind december exclusief via streamingdienst Max kunnen bekijken.

Het is ronduit triest om te zien dat studio’s zelfs een grote Oscar-kanshebber als deze geen kans meer willen geven om een bioscooppubliek te trekken. Zo graaft Hollywood zijn eigen graf.