Focus: Roffa Mon Amour 2023

Weer geen Pleinbioscoop dit jaar in Rotterdam, maar wel het openluchtfilmfestival Roffa Mon Amour. Het afgelopen woensdag begonnen festival presenteert ook op de elfde editie weer een programma van gevestigde namen én opkomende filmmakers, waaronder zeven films in de New Makers Competition.

Roffa Mon Amour is geen standaardfilmfestival. Dat blijkt alleen al uit de locatie waar het wordt gehouden. Niet in een gladgepoetst gegentrificeerd deel van Rotterdam, maar in de binnentuin van het in 2008 door Joep van Lieshout opgerichte artist driven playground Brutus, een kunstinstelling in het oude industriële havengebied in Rotterdam-West. Typisch een gebied waar projectontwikkelaars tegenwoordig likkenbaardend naar kijken, maar vooralsnog is het nog niet in de lelijke vaart der volkeren opgestoten.

Prima plek dus voor een filmfestival dat meer wil zijn dan een vertoningsfabriek. Roffa Mon Amour richt zich op filmliefhebbers die films niet als kiloknallers consumeren, maar die open staan voor nieuwe ervaringen.

Zoals met de New Makers Competition, waarin zeven films strijden om de New Amour Award. Sommige films waren op het IFFR te zien, maar de meeste zijn Nederlandse premières. Zoals The Face of the Jellyfish (Melisa Liebenthal), waarin een vrouw ’s ochtends wakker wordt met een onherkenbaar gezicht. Wat doet dat met haar psyche? De film roept de vraag op wat onze identiteit bepaalt. Ook Gagaland (Teng Yuhang) raakt aan die vraag. De film voert een jongen op die met zijn danstalent aansluiting vindt bij een groep jongeren die alles wat ze doen op social media uitventen. Wat doet die constante gerichtheid op social media met zijn identiteit?

100 Seasons (Giovanni Bucchieri) is een mengeling van fictie en documentaire, waarbij de film opzettelijk in het midden laat wat wat is. Bucchieri, regisseur en hoofdpersoon en behept met een bipolaire stoornis, reflecteeert in de film op zijn leven. Op oude vhs-banden kijkt hij naar beelden van zijn vroegere liefdesrelatie met een danseres, die net als hij in die tijd deel uitmaakte van het Royal Swedish Ballet. Boven de film zweeft de vraag wat een mens defineert: bestaan we uit een verzameling herinneringen of vinden we ons telkens opnieuw uit?

In Drifter (Hannes Hirsch) duikt een Berlijnse jongen na de breuk met zijn vriend het nachtleven in. De film toont, in de woorden van Roffa Mon Amour, ‘de nuances van moderne jongeren en de exploratie van liefde, seksualiteit en persoonlijke vervulling’. Kort en goed: ‘een uniek portret van de queer-ervaring in Berlijn, resonerend met de gemeenschap die de film representeert’.

The Burdened (Amr Gamal) roept de vraag op wat vrije keuze betekent bij abortus in geval van armoede. Het in Yemen spelende drama draait om een echtpaar met drie kinderen dat in de burgeroorlog in armoede is geraakt. De vrouw is zwanger, en dus staan ze voor de vraag of ze nog een vierde kind kunnen (op)voeden. De man ziet abortus als enige mogelijkheid, maar in een conservatief land met één van de strengste abortuswetgevingen in de wereld is dat niet eenvoudig.

La amiga de mi amiga (Zaida Carmona) is een komedie die zich afspeelt binnen een groep lesbische dertigers in Barcelona. Regisseur Zaida Carmona, die ook de hoofdrol speelt, putte uit de (liefdes)levens van haarzelf en vrienden. De film viert het lesbische leven, maar kijkt ook met ironie en zelfspot naar een quasi-artistieke en snobistisch-activistische levensstijl, waarin openheid gepreekt wordt, maar iedereen een dubbele agenda heeft.

All the Colours of the World Are Between Black and White (Babatunde Apalowo) maakt de complexiteit voelbaar van een liefdesrelatie tussen twee mannen in een land waarin homoseksualiteit verboden is. De film speelt zich af in Lagos, waar een maaltijdbezorger worstelt met zijn gevoelens als hij meer dan vriendschap voelt voor een fotograaf. Bekroond met de Teddy Award voor beste lgbtq+ film op het filmfestival van Berlijn.

Naast de New Makers Competition valt er nog veel meer te beleven. Zoals in Cinematic Favourites, dat vier oudere films bevat die Roffa Mon Amour belangrijk vindt om juist nu te vertonen. Die films zijn The Terrorizers (Edward Yang, 1986), Bend it Like Beckham (Gurinder Chadha, 2002), Persepolis (Marjane Satrapi, 2007) en Bacurau (Juliano Dornelles & Kleber Mendonça Filho, 2019). Ook is er een live cinema concert van de electronische acts Acidic Male and Avvnt MM. Zij verzorgen de muziek bij door Go Short International Film Festival geselecteerde korte films.

Bijzonder is ook het Jij-wij-ik-diner, waarin aan tafels tijdens het eten gesprekken worden gevoerd over de complexiteit en impact van de slavernijgeschiedenis. Elke tafel heeft een gespreksleider. Tijdens het eten treedt dichter en performer Dean Bowen op. Na het eten wordt Bacurau vertoond.

Tenslotte is er de Blind Date mogelijkheid, waarin bezoekers zich van te voren kunnen aanmelden om met een andere bezoeker een film te gaan zien. Roffa Mon Amour doet de film-match-making op basis van gedeelde interesses. Voor dit festival kan het niet meer, want de mogelijkheden zijn volgeboekt. Volgend jaar ongetwijfeld nieuwe kansen.

Roffa Mon Amour | 16 t/m 27 augustus | Brutus, Rotterdam