Focus: Leven doe je niet alleen

Filmtheater Studio/K staat deze zomer onder de titel Communities of Pride in het teken van een viering van diversiteit. Zeven films tonen personages die soms een harde strijd met hun omgeving moeten leveren om te kunnen zijn wie ze zijn. De boodschap? Met lotgenoten en zielsverwanten sta je sterker!

Geen film die het beeld van het swingende uitgaansleven in de Weimar Republiek meer heeft beïnvloed dan Cabaret (Bob Fosse, 1972). Liza Minelli speelt en zingt als nachtclubzangeres Sally de sterren van de hemel. Ze viert de liefde zonder iedereen in vakjes te duwen, maar als de nazi’s aan de macht komen is het gedaan met deze vrijgevochtenheid.

Cabaret, dat acht Oscars won, is één van de zeven films in het programma Communities of Pride, dat tot eind augustus elke woensdag en zaterdag in het Amsterdamse filmhuis Studio/K is te zien. De films vieren het leven, maar laten ook zien hoeveel strijd er vaak voor geleverd moet worden als je toevallig niet in het heteroseksuele vakje past.

Die strijd kun je beter met anderen leveren dan in je eentje, blijkt uit alle films. Zo zou de tiener die in The Miseducation of Cameron Post (Desiree Akhavan, 2018) door haar tante naar een gay conversion camp wordt gestuurd kansloos zijn als ze er niet een aantal gelijkgestemde geesten zou ontmoeten. Met deze andere gender confused-tieners denkt ze na over identiteit en haar verlangens en vormt ze een front tegenover de vijandige buitenwereld.

In Suk Suk (Ray Yeung, 2019) kunnen in Hong Kong twee oudere mannen, die in de buitenwereld een heteroseksueel leven leiden, hun liefde voor elkaar uiten in een gemeenschap van oudere homomannen. Zonder deze steun en geborgenheid zou hun liefde kansloos zijn geweest.

Het in het begin van de jaren negentig tijdens de aids-epidemie spelende Franse drama 120 BPM (Robin Campillo, 2017) brengt een eerbetoon aan de activisten van Act Up, de actiegroep die druk uitoefende op de overheid en de samenleving om aids serieus te nemen. De groep pleitte voor meer geld voor onderzoek naar aids en de behandeling van patiënten. De dynamische film – de titel verwijst naar het aantal hartslagen per minuut – won in Cannes de Juryprijs.

In de warmbloedige Braziliaanse film Body Electric (Marcelo Caetano, 2017) freewheelt een begin twintiger van liefde naar vriendschap en omgekeerd. De jongen wil niet in een vakje worden geduwd, maar neemt de liefde zoals die zich aandient in een kleine gemeenschap van outsiders.

In Chocolate Babies (Stephen Winter, 1996) vecht een hechte vriendengroep hiv-besmette, zwarte New Yorkers zich met acties uit hun gemarginaliseerde positie. De groep voert strijd tegen conservatieve politici die aids zien als een straf van god voor onzedelijk gedrag, maar de film toont met dans en muziek vooral een op solidariteit gebaseerde, fantasievolle, rebelse levenstijl.

Ook het in Brooklyn spelende Pariah (Dee Rees, 2011) tenslotte laat zien dat zonder steun van gelijkgestemden een leven buiten de traditionele norm vrijwel onmogelijk is. Een zwarte, lesbische tiener presenteert zich in de buitenwereld als stoer en vrijgevochten, maar leeft thuis in een restrictief en geïsoleerd milieu. Om aan de benauwende sfeer te ontsnappen, heeft ze de hulp van gelijkgestemde zielen nodig.

Het is duidelijk: alleen is maar alleen, samen sta je sterker!

Communities of Pride | Tot eind augustus elke woensdag en zaterdag | Studio/K, Amsterdam