Maïlys Vallade en Liane-Cho Han over Little Amélie or the Character of Rain

Animatoren Liane-Cho Han en Maïlys Vallade maakten een film die de psychologie van een peuter volmaakt serieus neemt en ons de wereld laat ervaren via haar zintuigen. “Het was een cruciale keuze om echt bij haar te zijn, zodat het klopte vanuit het perspectief van een kind.”

De aandacht die debuterend regisseurs Maïlys Vallade en Liane-Cho Han ten deel valt in Cannes, waar Little Amélie zijn wereldpremière beleeft, ervaren ze als ‘surrealistisch’. “We zijn het niet gewend om zo zichtbaar te zijn”, zegt Vallade. “Het werk van animatoren vindt meestal plaats in de schaduw.”

Han vertelt dat hij al veel langer rondliep met het idee om een animatiebewerking te maken van de autobiografische roman Métaphysique des tubes van de Belgische Amélie Nothomb: “Ik las het boek toen ik negentien was en ik werd erg geraakt door dit verhaal over een meisje van tweeënhalf die denkt dat ze God is, en over haar relatie met Nishio-san [haar nanny; SK] en met Japan. Ik droomde ervan om het op een dag te bewerken. In de jaren daarna deed ik ervaring op met animatie. Toen ik zelf een zoon kreeg, realiseerde ik me dat álle kinderen denken dat ze God zijn, niet alleen Amélie. Zo kwam het idee bij me terug. Ik schreef naar de auteur en ik gaf het boek aan Maïlys om te lezen.”

“We zijn in de loop van de jaren een soort creatieve familie gaan vormen”, licht Vallade toe. “Wij tweeën hebben elkaar ontmoet bij het werken aan Le petit prince [Mark Osborne, 2015]. Toen werd ik door Rémi Chayé gevraagd om mee te werken aan Tout en haut du monde [2015] en ik wist dat de gevoeligheid van Liane-Cho ook perfect zou passen bij Rémi’s projecten. Zo bouwde die samenwerking zich verder uit. Bij Rémi werkten we beiden als storyboarders en werden we ook heel actief in het schrijfproces. Later kwam daar Eddine Noël bij, die bij deze film onze coauteur en artdirector is. We kennen elkaar inmiddels goed en hebben een proces gecreëerd dat we van het ene project naar het volgende kunnen meenemen. Dat gaf de impuls om deze bewerking op ons te nemen – en de kracht om dat te doen, want makkelijk is het niet.”

De wereld zoals Amélie die beleeft is een zintuiglijke wereld waarin taal nog nauwelijks een rol speelt. Hoe gebruiken jullie de mogelijkheden van animatie om dat zintuiglijke over te brengen? LH: “Als storyboarder houden we er allebei van om dicht op het perspectief van de hoofdpersoon te zitten. Je kunt door middel van kadrering de emotie opbouwen en ervoor zorgen dat het publiek empathie voelt voor het personage. Maïlys gebruikt hier een mooi woord voor: ‘proximaal’, dicht bij het personage. Het was een cruciale keuze om de wereld op Amélie’s niveau te laten zien, om echt bij haar te zijn, zodat het klopt vanuit het perspectief van een kind. We kijken niet altijd door haar ogen, maar ervaren dingen soms via andere zintuigen, wanneer ze iets aanraakt of de lucht door haar haren en langs haar huid strijkt. We gebruiken vaak grote verschillen in scherpte, alsof je met een macrolens filmt, wat ook het gevoel oproept bij haar te zijn en te ervaren wat zij ervaart.”
MV: “We verbeelden haar kindertijd met heel vrolijke, heldere kleuren, afgewisseld met warmere kleuren, omdat we ook diepe en zware onderwerpen als de dood behandelen. Onze artdirector Eddine Noël heeft geweldig werk gedaan aan de verschillende sequenties, waarbij ze ook de kleuren aanpaste aan de seizoenen.
“Er zitten heel veel lichteffecten in de scènes binnenshuis, wat het gevoel van een kammerspiel geeft. De tuin eromheen ervaar je vanuit Amélie’s perspectief in eerste instantie als grenzeloos. Aan het eind, wanneer de herfst invalt en met haar groeiende bewustzijn ook teleurstelling komt, beginnen we de grenzen van de tuin te zien.
“Het was essentieel om de kijker door de perceptie van het kind mee te nemen, terwijl ze groeit en alle elementen om zich heen ervaart. Hieromheen construeerden we de verhaallijn: haar idealisering van Japan en hoe Nishio-san een beetje haar soulmate wordt. De focus op die relatie was nodig om de emotie van de kijker houvast te geven, want het verhaal is ontzettend rijk aan thematiek.”

Was de auteur ook op de een of andere manier betrokken bij het tot stand komen van de film? LH: “Amélie Nothomb beschouwt haar boeken als haar kinderen en bewerkingen van haar boeken als haar kleinkinderen. En, zegt ze, ze zou zich nooit, nooit, nooit bemoeien met de opvoeding van haar kleinkinderen. Dat zegt alles! Dus nee, ze wilde niet betrokken worden op wat voor manier dan ook. We hadden heel veel vrijheid.
“Ze zag de film afgelopen december op de laatste dag van de postproductie en ze vond hem prachtig. Ze was geroerd doordat ze haar overleden vader terugzag en die periode in Japan, die zij de beste periode uit haar leven noemt. Het was een positief moment, ze was erg gelukkig. Een paar dagen geleden werd zij geïnterviewd en toen zei ze dat het waarschijnlijk de beste adaptatie is die van haar werk is gemaakt en dat ze het geweldig vond om zichzelf geanimeerd te zien.”
MV: “Omdat we zoveel vrijheid hadden genomen, waren we verbaasd hoe goed ze erop reageerde. Ze stond achter al onze keuzes en zei dat we haar ervaringen heel raak hadden getroffen. Als voorbeeld: in onze film gebruiken we een ceremonie voor de doden, die niet in het boek zit, als symbool voor het verlies van een ideaal en wat Amélie daarbij voelt. Ze vertelde ons dat het haar raakte, omdat het iets was wat ze precies zo had doorleefd. Dus dat gevoel klopte helemaal.”

Het is een film over een levensfase waaraan de meeste mensen nauwelijks herinneringen hebben. Het verrassendste is misschien wel dat het zo intiem en herkenbaar voelt. MV: “De film is natuurlijk gebaseerd op Amélie Nothombs autobiografische boek, maar zij heeft ook gezegd dat ze daarin sommige aspecten heeft veranderd of verzonnen. Dus zijn wij tijdens het maken in onze eigen diepe herinneringen gedoken. Die kwamen in flitsen. De manier waarop je bloemen ziet als je zo klein bent, bijvoorbeeld: hoe groot ze dan lijken! Iedereen in de crew had input, en die input was cruciaal bij het recreëren van de warmte en nostalgie die we voelen bij onze vroege kindertijd. De tol die Amélie cadeau krijgt van Nishio-san zit in het boek, maar het specifieke exemplaar dat we in de film gebruiken komt uit de herinnering van een van de crewleden. We keken ook veel naar onze eigen opgroeiende kinderen.”
LH: “Tussen twee en drie vindt een heel belangrijke transitie plaats van de vroege kindertijd naar de kindertijd. In cinema gaat het vaak over de overgang van kindertijd naar adolescentie, of van adolescentie naar volwassenheid, maar dit specifieke moment is een heel ingrijpende fase die we allemaal doormaken; we hebben allemaal ooit geloofd dat we het middelpunt van het universum zijn en moeten rouwen om het feit dat dat niet zo is – dat je er maar een heel klein deel van uitmaakt. Aanvankelijk verzet je je daartegen, want je moet iets loslaten wat heel prettig voelt. Maar je moet het laten gaan. Dat is hoe je de toekomst omarmt en het leven aangaat.”
MV: “En als volwassenen moeten we dat soms ook doen: onszelf lossnijden van een idee, zodat we verder kunnen.”

Little Amélie or the Character of Rain draait vanaf 25 december 2025 in de Nederlandse bioscoop.