DJ Ahmet

Een jonge Noord-Macedonische schapenherder wordt verliefd en raakt in de ban van ravemuziek in deze feelgoodfilm vol platitudes.

“Weten jullie niet wat liefde is?” De vader van de vijftienjarige schaapherder Ahmet (Arif Jakup) smeekt in de derde akte van DJ Ahmet de woeste dorpelingen om zijn zoon met rust laten.

De meute heeft zojuist ontdekt dat Ahmet verliefd is op zijn leeftijdsgenoot Aya (Dora Akan Zlatanova), die al is uitgehuwelijkt aan een ‘geschiktere’ man. De film speelt zich af op het platteland van Noord-Macedonië, in een conservatieve Yörük-moslimgemeenschap, waar onschuldige verliefdheden überhaupt uit den boze zijn. De ontboezeming van Ahmets vader is typerend voor de platitudes waarop DJ Ahmet leunt, zoals dat ware liefde ontembaar is.

De Macedonische filmmaker Georgi M. Unkovski kleurt in zijn speelfilmdebuut netjes binnen de lijntjes. Zijn hoofdpersonage had niet misstaan in een Dickens-roman. Ahmet is een jongeman die lijdt onder het juk van zijn armzalige en tirannieke vader. Als de jongeling tijdens een nachtelijke struintocht ineens stuit op een rave, raakt hij begeesterd door de kolkende massa en vergeet hij voor even zijn sores. Hij treft daar Aya, die ook in de ban is van de bombastische muziek en de kleurrijke bezoekers.

Unkovski wisselt deze mijmerende momenten, met jonge, naïeve geesten die dromen van de toekomst, af met scènes waarin de Noord-Macedonische periferie op argeloze wijze wordt bespot, zoals wanneer Ahmet de lokale gebedsoproeper moet uitleggen hoe hij het wachtwoord van zijn Facebook-account kan wijzigen. Ahmet helpt de geestelijke ook met het installeren van een nieuwe gebedsoproep die wordt afgespeeld via de speakers die aan de minaret hangen.

Het laat zich wel raden dat de jongeling de spitse toren ziet als de ultieme dj-booth. Ook het moment waarop Ahmets vader de draadloze speaker van zijn zoon – die hem in zijn ogen alleen maar afleidt van zijn werk – ruïneert, kun je van ver zien aankomen. Unkovski’s drama is buitengewoon voorspelbaar.

DJ Ahmet volgt netjes het stramien van de feelgood, maar lijkt bij zijn publiek weinig anders te willen bereiken dan die hypothetische gemoedtoestand. De specifieke Noord-Macedonische setting heeft uiteindelijk nauwelijks invloed op het doorzichtige verloop van de plot. Een goede feelgoodfilm durft de kijker te prikkelen, voordat hij in euforische stemming naar huis keert.