Prénom Carmen #67

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Soms zie je een trailer en weet je het gewoon: deze gaat mij pakken. Drop (2025) had me bij het eerste shot: een vrouw alleen, een net iets té charmante man, een telefoon die ineens niet meer veilig voelt. Anonieme dreigementen, AirDrop-terreur, overal camera’s, overal ogen. En dan die premisse: als Violet haar date niet vermoordt, gaat haar zoontje eraan. Kom maar door, dacht ik. Laat me maar zweten.

En eerlijk is eerlijk: de eerste twintig minuten zijn veelbelovend. Meghann Fahy zet Violet prachtig neer: kwetsbaar, al op scherp voordat de hel losbreekt, uiteraard door een rotverleden met een rot-ex. Haar blik als ze het eerste berichtje leest, is het soort angst dat je niet kunt faken. Ook haar tegenspeler doet wat hij moet doen: aardig, charmant, net ondoorgrondelijk genoeg om te denken: hmm… wat is er met deze gast?

Maar dan begint het allemaal te rammelen. Niet hard, niet dramatisch, en juist dat maakt het erger. Drop is niet bizar slecht. Hij is frustrerend gemiddeld. Elke keer als de spanning oploopt, gooit de film er een uitleg tegenaan. Alsof de makers bang zijn dat we de draad kwijtraken. Terwijl ik juist wil verdwalen. Ik wil paranoia, verwarring, halve waarheden. Geen rode pijlen naar de clou en een bad guy die uitlegt waarom hij stoute dingen doet.

De film speelt in op de alledaagse angst dat onze technologie ons verraadt. Iedereen met een telefoon weet: je bent traceerbaar, manipuleerbaar en altijd online. Drop had daar iets briljants van kunnen maken. Maar in plaats van afluisterhorror en morele terreur, krijgen we plotwendingen die je van tevoren kunt uittekenen met een bot HB-potlood.

Fahy doet haar stinkende best, maar zelfs mijn favoriete The White Lotus-gast kan niet voorkomen dat de film in z’n eigen val trapt. De spanningsboog blijft vlak, de personages eendimensionaal en de ontknoping voelt alsof iemand het script halverwege moest afmaken omdat de wifi uitviel.

Wil je zien hoe het wél moet qua techy thriller?

• Searching (2018) en Missing (2013): allebei slimme thrillers die volledig via schermen worden verteld, maar vreemd genoeg nergens hun geloofwaardigheid verliezen.
• Upgrade (2018): bodyhorror meets tech gone rogue, met een heerlijke knipoog.
• Ex Machina (2014): kil, traag, fascinerend en eng realistisch.
• Black Mirror (2011-) seizoenen 1 en 2: toen het nog een scherpe dystopie was en niet gewoon het nieuws.

En als je na dat alles nog steeds denkt dat Drop de moeite waard is: je bent gewaarschuwd. Everyone’s a suspect. Maar soms is de dader gewoon slecht scriptmanagement.