Honey Don’t

Een privédetective stuit in Ethan Coens nieuwe soloproject op mysterieuze sterf­gevallen. Tussen het speuren door vermaakt ze zich in deze zwarte komedie met haar amoureuze veroveringen.

Het zijn opmerkelijke tijden voor Honey O’Donahue, die zich als privédetective laat inhuren in een non-descript woestijnstadje. Een van haar nieuwe cliënten rijdt zich te pletter in een ravijn en de vreemdgaande echtgenoot van een andere klant wordt onder vreemde omstandigheden platgereden op een parkeerplaats. Dan verdwijnt haar nichtje ook nog spoorloos.

De politie kan nergens chocola van maken, maar de jolige rechercheur Marty en stoere politievrouw MG schieten de aantrekkelijke Honey graag te hulp. MG doet dat ook graag in Honey’s bed, trouwens. Ondertussen begint Honey te vermoeden dat alle doden en verdwijningen te maken hebben met de ijdele seksdominee Drew Devlin die tijdens showpreken krankzinnige verbanden legt tussen de hogere macht en macaroni.

De setting en vormgeving van deze vederlichte zwarte komedie zijn best aardig en qua sfeer jaren 70-campy. Midden in wat Trump-achterland lijkt, trekt een losbollige lesbische, stijlvol geklede vrouw met haar antieke Chevrolet Chevelle (SS convertible uit 1972, voor de liefhebber), verrassend genoeg aan het langste eind.

Jazeker, de camera is dol op Margaret Qualley. Dat is Ethan Coen ook. Hij castte haar twee keer achter elkaar in zijn solo speelfilmavonturen. Los van broer Joel schreef Ethan na Drive-Away Dolls (2024), opnieuw samen met z’n vrouw Tricia Cooke een nieuwe misdaadkomedie over de lotgevallen van een beeldige jonge vrouw.

Met best wat overeenkomsten tussen de films. Naast de hoofdrolspeler zijn er karakteristieke criminele figuren, malle plotwendingen, plastische afrekeningen, droogkomische teksten en vrouwenliefde als thema. In beide films komen gepassioneerde seksscènes voor waarin mooie actrices ouderwets met de borsten bloot moeten. Die scènes voelen ongemakkelijk aan. Je zou kunnen beargumenteren dat het een vrijgevochten keuze is in een land waarin conservatieven aan het roer staan, maar is zo’n seksscène wel zo edgy? En is het echt zo grappig dat Qualley’s personage allerhande seksspeeltjes staat af te wassen na de daad? Mwoah.

Dit type film zou eind vorige eeuw misschien als vernieuwend en gewaagd beschouwd worden, inmiddels is het gewoon oubollig. We zetten actrices niet meer naakt in vitrines onder het mom van kunst en entertainment. Alle personages zijn trouwens redelijk plat. Ze denderen door het verhaal als stripfiguren die we in verschillende versies al in andere films zagen. Maar ook al heeft Qualley’s rol haar inhoudelijk weinig te bieden, ze komt hier toch als een ster uit de bus.