Op ooghoogte #32

Mark Cousins (The Story of Film, A Story of Children and Film) schrijft maandelijks over films en beeldassociaties. Deze maand: winter. Of toch zomer?

Ik heb net Angelina Jolie Pitts nieuwe film By the Sea gezien. Ik vond het geloof ik een betere film dan de meeste critici, maar ik realiseerde me dat een van de redenen waarom was omdat het een prachtige ‘zomer’-film is, die ik midden­in de winter bekeek.
De eerste openbare filmprojectie was ook in de winter — in December 1895, precies 120 jaar geleden. De bioscoopopbrengsten nemen toe in de koude maanden in Europa. Winter is een cinematisch seizoen. Het is donker en we hebben het koud. We willen niets liever dan naar binnen gaan in de warme en donkere ruimte van een filmtheater en opkijken naar het licht. De film is als de zon. Het is bijna alsof we een extra dosis vitamine D krijgen van het kijken naar het filmdoek.
Ik herinner me dat ik Spike Lee’s Do the Right Thing (1989) in de zomer zag. Het was een snikhete, overbelichte dag en ik ging naar binnen om dit te zien… enfin, kijk maar, dit beeld laat precies zien wat ik zag:
Mensen die het zo heet hadden dat ze ronddartelen in een openluchtdouchepartij. Lee’s film is prachtig gefilmd in warme kleuren — rood, roze, terracotta. Zijn beelden suggereren hitte, net zoals het drama van de film — eerst lethargie, dan een eruptie van sociale lava, een vurige woede-uitbarsting over het racisme in Brook­lyn. Het is een uitstekende en verwarrende film die niet zozeer een probleem analyseert, maar het bereidt als een bokkige rodeostier. Dat ik hem middenin de zomer zag maakte hem bijna teveel, te echt. Daarom wil ik nu, op een winterse dag, naar buiten lopen, een bioscoop binnen, en dan Lee’s wervelstorm ontmoeten.
De cinema heeft altijd goed gedijd bij dit soort contrasten, dit soort transformaties. Het is de kunst die mensen de gelegenheid geeft om zulke buitengewone levens te leven, om een andere, veranderende wereld te ondergaan.
Seizoenen zijn van dat soort veranderende werelden. Dat is waarom ze zo cinematisch zijn.

Mark Cousins | @markcousinsfilm