Le prénom

Geen volk zo eloquent gefrustreerd als de Fransen. De geplande voornaam van een baby vormt de opmaat tot een avondje zeuren over oud zeer.

A rose by any other name would smell as sweet, heet het bij Shakespeare. Maar niet in de toneeladaptatie Le prénom. Daar is de aankondiging van de voornaam van een nog ongeboren baby het begin van een avond vol pijnlijke onthullingen. Terwijl het toch zo’n gezellig diner met oude vrienden had moeten worden.
Maar over die naam gaat het natuurlijk niet. Want zeg nou zelf, welke naam is in West-Europa nou zo verschrikkelijk dat die voor een familieruzie kan zorgen? Precies. Die ene. Daar zal niemand van opkijken. De film krijgt pas gewicht zodra de onderdrukte frustraties en verlangens op tafel komen, want dat zijn de eigenlijke ingrediënten van Le prénom, die trouwens nergens de kracht en het venijn krijgt van dat andere recente kamerspel vol wederzijdse irritaties, Roman Polanski’s Carnage.
Maar verrassend zijn de wendingen vaak wel en over de dialogen is goed nagedacht zodat de ene belediging en verontwaardiging moeiteloos overgaat in de volgende. En iedereen komt aan de beurt. De vijf vrienden kennen elkaar al van kinds af aan dus des te pijnlijker is het als ze over en weer ontdekken dat sommige dingen al jarenlang verzwegen worden. En nog pijnlijker wordt het als anderen die dingen al wel blijken te weten. Genoeg munitie dus om de boel te laten klappen Toch blijft Le prénom keurig binnen de lijntjes omdat de hardste knallen steeds worden opgevangen door komische intermezzo’s. Verontrustend en ongemakkelijk wordt het dus nergens. Precies daar scoorde Carnage beter.
Alles goed en wel, film kun je Le prénom helaas niet noemen. Het is verfilmd theater. Nergens worden de mogelijkheden van de camera gebruikt. Vertragingen, versnellingen, observaties die op het toneel gemist worden, regisseurs De la Patellière en Delaporte waren content dat ze hun toneelstuk naar de bioscoop konden brengen, maar voegden stilistisch niets toe. Bovendien valt de film aan het eind in herhaling, wat met tien minuten snijden vermeden had kunnen worden.
Vermakelijk dus. En inspirerend ook wel. Zou zo’n gesprek onder je eigen vrienden ook niet reinigend werken? Materiaal is er vaak genoeg. Dus beschouw Le prénom maar als een gezellige prelude op een avondje modder smijten.

Ronald Rovers