SPOOKTIJD MET LABAN

Kleuters zullen niet schrikken van het vriendelijke Zweedse spookje Laban. Het IJslandse avontuur voor de oudere kinderen geen bereik pakt steviger uit.

Deze maand komen twee kinderfilms uit die in oktober al even te zien waren als onderdeel van het programma Cinekid op Locatie. spooktijd met laban, bestemd voor drieplussers, is de tweede tekenfilm over het vriendelijke spookje dat in de jaren zestig het licht zag toen het zoontje van Inger Sandberg schrok van spookspelletjes van de buurkinderen. Zijn moeder bedacht toen een geruststellend verhaaltje en papa Lasse maakte er tekeningen bij. Inmiddels zijn de Laban-boekjes in 33 talen vertaald.
Ook deze nieuwe film, met simpele figuurtjes en fleurige prentenboekachtergronden, is een compilaties van zes zelfstandige miniverhaaltjes rond onderwerpen als ‘slapen in de tent’ of ‘mama spook heeft de hik’. Het blijkt dat Laban een spookje is dat nog veel moet leren voor hij echt kan spoken. Hij schrikt nog van iedere kleinigheid en is zelfs bang in het donker.
De meest fantasierijke animatiefilm is het niet, en met een vertelstem die alles uitlegt dreigt het soms een tikje eentonig te worden, al zullen de jonge kijkertjes daar minder mee zitten dan hun ouders. Charmant is het wel en de herkenbaarheid is beslist een pluspunt. Kleuters die thuis te horen krijgen dat snoepen en veel televisiekijken niet goed zijn zullen tot hun vreugde ontdekken dat Laban dat stiekem toch doet.

IJsbeer
Wel echt spannend is het voor wat oudere kinderen (9+) bestemde avontuur dat de aan computerspelletjes en mobiele telefoon verslaafde Kalle beleeft tijdens een verplichte logeerpartij bij zijn gescheiden vader. Tussen de ruige bergen van Noordwest-IJsland kan het letterlijk en figuurlijk flink spoken en bereik heb je daar niet. Bovendien wil het tussen Kalle en zijn paranormaal begaafde stiefzus niet erg boteren. Als Kalle met een kwaaie kop de benen neemt raken ze samen verzeild in een hevige sneeuwstorm waar alleen een sneeuwhut nog bescherming tegen biedt.
Je kunt echt merken dat regisseur en scenarioschrijver Ari Kristinsson (diens lichtvoetige kinderthriller ikke niet kreeg in 1998 de Cinekid Publieksprijs) eens goed heeft willen uitpakken. Overleven in een streek waar soms ijsberen rondlopen, en griezelige verschijningen, een bergkloof vol skeletten en een bij nader inzien hulpvaardige geest te vinden zijn — het is alsof we overhaast van het ene naar het andere evenement snellen. En dan moet er ook nog aandacht zijn voor Kalle’s neurotische moeder, de bevalling van zijn stiefmoeder en pestende meisjes op school.
Iets minder was misschien niet zo gek geweest, want de amusante manier waarop Kristinsson de wrevel en misverstanden tussen kinderen en ouders uit die twee verknipte gezinnen neerzet levert op zich al veel kijkplezier op. De volwassenen griezelen van Kalle’s blauwe ketchup, Kalle griezelt van de duivelsvis die hij op zijn bord krijgt. Daar kan een opgegraven schedel nauwelijks tegenop.

Leo Bankersen