Upload Cinema (juli/augustus 2011)
Afzien
Upload Cinema houdt een zomerstop, dus ging Upload-redacteur Ebele Wybenga gewoon naar de bioscoop.
Hardop lachen tijdens The Tree of Life. Dat was niet de bedoeling. We hadden de laatste twee kaartjes voor de eerste vertoning kunnen reserveren. Een gelukje bij een met zoveel lof overladen film. We zaten uiterst links achterin de zaal in het groene schijnsel van het nooduitgangbordje. Gloeiend van verwachting en van rode wijn uit Duralex glaasjes die we mochten meenemen naar de zaal. We zouden tot het uiterste worden getest.
Elke bioscoopganger doet een investering. Kostbare uren van je avond, die je op ontelbare waardevolle manieren had kunnen besteden, besteed je in een filmzaal. Je vertrouwt op de naam van de regisseur, op die acteur die je nooit teleurstelt, op de goede smaak van een vriend of op de fijnzinnige belettering van de poster die iets in jouw straatje belooft. Soms ben je te goed van vertrouwen geweest. Dat weet je als je op het pluche rustende bovenbenen gaan kriebelen. In je hoofd speelt maar één gedachte: is the point of no return al bereikt? Het moment waarop je niet met goed fatsoen de zaal kan verlaten. Soms heb je er al zoveel kijkminuten op zitten dat het redelijkerwijs niks meer kan worden met je alternatieve avondbesteding. De film in de zaal ernaast waar je stiekem naar zou kunnen verkassen is al bijna halverwege. Je bent bang voor de reactie van die cinefielen op dezelfde rij waar je al excuserend langs moet schuifelen. Zij zullen het zien als verraad, als een storend statement, een gebrek aan respect. Voor sommige kijkers is een filmtheater een tempel. Weglopen verstoort hun eredienst. Hoe durf je, nog wel in een film van Terrence Malick!
Dus keken we onrustig door. Naar die ellenlange screensaver van parende amoebes en beelden van de evolutie. Afgewisseld met onderhuids onbegrip in een Amerikaans gezin, wuivende gordijnen en blote voeten in het gras. Bij een eindeloze zoutvlakte zucht een vrouwenstem ‘my son’, ‘my soul’. Een door The Tree of Life aangeraakte vriend stelde dat er parallellen zijn tussen de strijd om het bestaan in het begin van de evolutie en de worsteling in het gezin. Die kosmische beelden! Die diepe vragen! Deze film splijt de mensheid en ik zit in het tegenkamp. Toch bood The Tree of Life net genoeg return on investment. Mijn vriendin en ik barstten allebei tegelijk in lachen uit bij het in beeld verschijnen van een dinosaurus. Dat ene moment was het afzien waard.
Ebele Wybenga
uploadcinema.net