Thuiskijken – 1 juli 2015

Hungry Hearts
De stinkende kant van de mens

Savrio Costanzo’s Hungry Hearts opent als een lichtvoetige romkom maar verandert in een bijtend relatiedrama.

"Ik wil geen films maken die leuk zijn", vertelde de Italiaanse regisseur Saverio Cos­tan­zo toen ik hem in 2010 sprak over de schurende en briljante verfilming van bestseller De eenzaamheid van de priemgetallen. Dat is Cos­tanzo opnieuw gelukt met Hungry Hearts, dat hij opnieuw baseerde op een Italiaanse bestseller die hij opnieuw eerst tot de grond toe afbreekt om ‘m te kunnen verfilmen.
Het leukst is het nog in de openingsscène, de perfecte opmaat voor de film die gaat volgen. Het bestaat uit een enkel shot van zo’n zeven minuten: een meisje komt het piepkleine voorportaaltje van een restauranttoilet binnen, ontdekt dat het toilet bezet is, en merkt vervolgens dat de deur naar buiten klem zit. Zo zit ze ineens opgesloten op een vierkante meter, samen met de kerel op de pot, die er net een flinke (en flink riekende) boodschap heeft achtergelaten. De scène is bijna een korte film op zich maar laat tegelijk zien wat komen gaat: de benauwende ruimte, de chemie tussen het petieterige meisje en de slungelige jongen, en een bereidwilligheid om de stinkende kant van de mens te onderzoeken.
Het meisje is Mina (Alba Rohrwacher), een eenzame Italiaanse in New York; de jongen is Jude (Adam Driver). Drie minuten filmtijd na die eerste ontmoeting, is Mina zwanger en zijn de twee getrouwd. Die tien minuten geluk blijken de opmaat voor een leven vol ellende: de veganistische Mina wantrouwt artsen en heeft anorectische neigingen. En de stille wateren van Jude blijken bij vlagen om te kunnen slaan naar agressie. Meer en meer raken ze geïsoleerd in hun bedompte appartementje, bang als Mina is voor alle bacteriële invloeden in de grote stinkende stad om hen heen, die ongewoon groezelig in beeld wordt gebracht. Costanzo’s New York doet eerder denken aan het New York van de jaren zeventig, dan de opgeschoonde glossy-stad die we tegenwoordig veelal krijgen voorgeschoteld.
Maar het meest in het oog springen de claustrofobische beelden van hun appartement. Costanzo (die zelf filmde) brengt zijn twee fenomenale hoofdrolspelers, toch al geen toonbeelden van traditionele schoonheid, in beeld met vervormende lenzen die hen soms tot groteske vormen uitvergroten: een breekbaar vogeltje tegenover een hulkachtige jongen. Leuk is het niet. Wel indrukwekkend.

Joost Broeren

Hungry Hearts |  | Italië, 2014 | Regie Saverio Costanzo | Te zien op dvd (A-Film) vanaf 25 augustus

Lost River
Lynchland

Niet Ryan Gosling, maar de stad Detroit zelf regisseerde het spookachtig-metafysische debuut van de Drive-acteur.

Arme Ryan Gosling. Mocht-ie vorige jaar zijn regiedebuut Lost River in Cannes vertonen, werd het door de verzamelde pers gekraakt. De bloeddorst van de filmjournalistiek is onvoorspelbaar. Want nu de film een jaar later her en der ter wereld in de bioscopen en voor de thuiskijkmarkt verschijnt, is ‘men’ opeens een stuk milder. Terwijl het nog steeds dezelfde wilde, onevenwichtige David Lynch meets Nicolas Winding Refn-kloon in Detroit is, die het vorig jaar ook al was, gewoon een film vol duister-surrealistische invallen waar een andere debutant misschien minder makkelijk mee was weggekomen (je hoort zeker in Europa de intendanten, fondscommissieleden en dramaturgen al wanhopig roepen: ‘Maar waarom Ryan, waarom?! Ik snap de overgang naar de derde akte niet’). Wie voor een keertje vorm boven vent wil plaatsen ontdekt een arty nachtmerrie waarin een zoon en een moeder door de nachtkant van Detroit dwalen. Terwijl de moeder in een duistere Twin Peaks-achtige nachtclub emplooi vindt, ontdekt de zoon een onderwaterstad. En ondertussen staat de stad in brand. Ideaal om je Freud en je symbolenleer nog even bij op te halen. Of juist niet en kopje onder te gaan in deze in verzadigde kleuren gefilmde bad trip. De elektropop op de soundtrack brengt je vanzelf in de goede mood.
Dat alles wil niet zeggen dat de film niet ook iets te vertellen heeft. De locatie, het vervallen Detroit, is veelbetekenend, zeker omdat de voormalige autostad de laatste tijd weer vaker het decor is van films die drijven op het onderbewuste van post-industrieel Amerika (Only Lovers Left Alive en It Follows). Zelfs als Ryan Gosling als filmmaker nog teveel zijn meesters imiteert, dan nog is de dramatische, transformatieve en spookachtig-katharische kracht van die stad zo groot — als een geest die in een kinderspelletje wordt opgeroepen — dat Detroit uiteindelijk zijn eigen films regisseert.

Dana Linssen

Lost River |  | Verenigde Staten, 2014 | Regie Ryan Gosling | Te zien op dvd (Cinéart)

Import

Hoogtepunten uit het internationale aanbod voor thuiskijkers, geselecteerd door Boudisque (boudisque.nl). De beste Nederlandse releases vindt u iedere week op filmkrant.nl.

Varda in California | De legendarische Franse filmmaakster Agnès Varda woonde in late jaren zestig (toen haar echtgenoot Jacques Demy naar Hollywood trok) kortstondig in Californië, en nog eens in de late jaren zeventig. Ze maakte er in totaal vijf lange en korte films, die nu verzameld zijn. dvd, r1 | Criterion/Eclipse

The Front Page | Remake His Girl Friday werd bekender, maar deze eerste verfilming van het gelijknamige toneelstuik (waarin Ben Hecht en Charles MacArthur hun collega-journalisten uit Chicago scherp op de hak namen) is toch echt de moeder aller screwball komedies. blu-ray, r1 | Kino Lorber

Stalag 17 | Billy Wilders WO II-film kostte hem zijn contract met studio Paramount. Om de Duitse markt niet voor het hoofd te stoten, stelden de studio voor om de kampbewakers Pools te maken in plaats van Duits, wat Wilder in het verkeerde keelgat schoot. dvd+blu-ray, r2/B | Eureka!/Masters of Cinema

3 Women | "Laten we even stoppen bij de studio", schijnt Robert Altman te hebben gezegd. "Ik had vannacht een droom die ik ze wil verkopen." Het spreekt voor het vertrouwen dat producent Alan Ladd Jr. in hem had dat het nog lukte ook — in luttele minuten was de deal voor Altmans variant op Bergmans Persona rond. blu-ray, rB | Arrow Academy

The Killers | Zo veel mogelijk verfilmingen van Ernest Hemingways gelijknamige korte verhaal op één schijf. Dus niet alleen Robert Siodmaks noir-versie uit 1946 en Don Siegels snoeiharde variant uit 1964, maar ook de bewerking die Andrei Tarkovsky in 1956 als student maakte. blu-ray, rA | Criterion