Teddy Cherim – 26 januari 2012

Regisseur Teddy Cherim maakte samen met Kees van Nieuwkerk Sterke Verhalen voor een no-budget en onderzoekt de wereld van het onafhankelijk filmmaken. Deze maand met de pinguin als symbool voor saamhorigheid.

Op mijn vijftiende hing ik een poster aan mijn muur van 2pac, middelfinger in lucht en helemaal onder de tatoeages. Sindsdien wil ik ook een tatoeage. Maar niet zoals die van 2pac met afbeeldingen van wapens en teksten als ’50 niggaz’. Ik ben immers geen gangsterrapper, maar een filmmaker.
Als filmmaker zou ik met mijn tatoeages moeten refereren aan mijn leven als regisseur: de titels van mijn films, koppen van karakters, mijn favoriete camera of een rol 35mm-film die zich om mijn arm wikkelt. In elk frame zit dan een shot uit een van mijn films. Ik kan me voorstellen hoe Steven Spielberg op zijn arm kogelgaten uit Saving Private Ryan heeft getatoeëerd. Op zijn benen zitten vleeswonden uit Jaws en over zijn ruggengraat rent een horde wilde, o zo prachtige paarden uit War Horse. Dat wil ik ook.
Twee jaar geleden maakten Kees van Nieuwkerk en ik de film Sterke verhalen. Het was een onafhankelijke low-budget film over een jongen die naar ‘de grote stad’ Amsterdam komt om te studeren bla bla bla en dan steelt hij een pin­guin. Ik wil als tatoeage dan ook een pinguin. Maar dit stuit bij mijn vrienden op het volgende commentaar: “Maar het was niet eens een goede film! Laat dan de kop van Geza Weisz op je voorhoofd tatoeëren! Wil jij over 5 jaar nog steeds elke dag herinnerd worden aan Sterke verhalen?” Ja, natuurlijk!
Wij maakten Sterke verhalen met bijna geen geld. Heel lief vroegen we al onze vrienden om hun HELE zomervakantie in te leveren om ons te helpen. Vrienden die normaal met ons in de kroeg zaten werden runners. Meisjes waarvan we vonden dat ze er altijd leuk uitzagen werden kleding designers. Mensen die leuk ingerichte huizen hadden werden art directors en alle ‘professionals’ die meededen moesten voor een habbekrats werken.
Zonder alle liefde en hulp van mensen om ons heen was het nooit gelukt om de film te maken. En daarom wil ik een pinguintatoeage. Pinguins helpen elkaar. Ze staan gezellig met z’n alle tegen elkaar wanneer het zelfs voor hen te koud is. Ze passen op elkanders kinderen en ze gaan samen op reis. Dat is wat ik mee wil nemen van mijn eerste film Sterke verhalen. Ik ben een redelijk luie zak en het lijkt me niet slecht om er elke dag aan herinnerd te worden dat ik indien mogelijk, mijn medemens of -filmmakker moet helpen. De pinguintatoeage moet een ode worden aan alle mensen die mij ooit hielpen.
In de toekomst hoop ik natuurlijk meer odes te kunnen aanbrengen op mijn lichaam. Om te beginnen met een kunstwerk uit het boek Gimmick! van Joost Zwagerman. Dit omdat we nu bezig zijn met het scenario van de boekverfilming. Ook wil ik een tatoeage van een provo die jaren zestig over het Leidseplein loopt. Ik wil het hoofd van een Clockwork Orange-achtig figuur. Ik wil een aflevering van Band of Brothers op mijn schouderbladen.
Dan moet je nog durven. Ik durf eigenlijk niet. Ik ben al twee jaar aan het twijfelen over mijn pinguin. ‘Hoe erg kan het zijn? Wat zullen mensen ervan vinden? Misschien mislukt het wel?’
Je kan twijfelen totdat je erbij neervalt, maar er is maar één manier om erachter te komen of het een succes wordt en dat is om het ‘gewoon te doen’. Dit geldt precies ook zo voor (lowbudget) films maken. Met Sterke verhalen hebben we ‘het gewoon gedaan’ en een jaar later stonden we op de rode loper van onze eigen première in de Paradiso in Amsterdam.
Dus moet ik niet zo zeiken en gewoon een pinguintatoeage nemen.

Teddy Cherim