Sanne Vogel – 20 december 2012

Actrice, schrijfster en filmregisseuse Sanne Vogel over haar filmische ervaringen in de bioscoop en het echte leven. Deze maand: in memoriam Jeroen Willems.

Er wordt wijn gedronken, er wordt gelachen, bevriende collega’s zoenen elkaar, de menukaart worden bekeken en er wordt over films gepraat. Filmproducent Topkapi geeft een groot diner voor al zijn medewerkers en contacten, voorafgaand aan de première van de film The Broken Circle Breakdown. Het is een gemoedelijk fijne sfeer, maar opeens huilen er mensen een paar tafels van mij vandaan. Ik zie hoe een actrice haar huilende gezicht in haar handen verbergt, hoe een regisseuse haar geschrokken ogen probeert droog te wrijven. Iedereen kijkt naar Frans van Gestel, die vol ongeloof met een betraand gezicht een telefoongesprek voert. Het word grimmig stil. Als Frans ophangt, gaat het verschrikkelijke nieuws als een vuurtje door de ruimte. Jeroen Willems is dood. Mijn hart slaat een slag over. Dat kan niet. Dat is niet waar. Iedereen hier kent Jeroen. Bijna iedereen heeft met hem gewerkt, sommige zijn met hem bevriend. Wat een feest had moeten zijn wordt een tranendal. Ik moet mijn broer bellen. Mijn broer is het afgelopen jaar heel erg close bevriend geworden met Jeroen. Hij weet het nog niet. De stem van mijn broer slaat over. "Hij zei vorige week nog tegen me, dat hij zich zorgen maakte over zijn hart", zegt mijn broer met gebroken stem. En hij maakte zich terecht zorgen. Jeroens grote hart heeft het begeven.
Ik was vijftien en ik had een liefde, theater. Hoe ik er terecht gekomen ben weet ik niet. Maar ik ging naar De val van de Goden van Hollandia. Daar zag ik hem voor het eerst. Jeroen Willems. Ik was meteen verliefd op hem. Het was de meest intrigerende acteur die ik ooit had gezien, met zijn markante mooie hoofd en zijn perfecte intonatie. Vanaf dat moment ben ik alles gaan kijken. Bijvoorbeeld hoe onnavolgbaar hij al die verschillende personages speelde in Twee stemmen. En natuurlijk de twee Brel-voorstellingen. Ik draaide zijn cd grijzer dan grijs. Ik was een jaar of twintig toen ik hem voor het eerst in het wild zag, op een oud-en-nieuw-feestje. Ik dronk vier glazen champagne zodat ik het hem durfde te zeggen, dat hij mijn held was. Hij was verlegen. Hij wist niet hoe hij moest reageren, wat mij weer onzeker maakte. Toen ik vierentwintig was speelde we eindelijk in dezelfde productie, de tv-serie Annie M.G. Ik stond samen met de andere Annie’s op een draaiende schijf, Jeroen, Pia Douwes en zo’n tachtig dansers zongen en dansten om ons heen. Het was de laatste draaidag. De Annie’s vochten tegen hun tranen. "Ik heb kermis gevierd en langs de baan gezwierd, ik heb gezwaaid toen de koningin voorbijkwam, ik heb een nummer gegleden van boven naar beneden en heel wat afgevreeën als het zo uitkwam", zong Jeroen. "En dan zeg je, tijd om te gaan."
Maar voor Jeroen was het nog lang geen tijd. Gelukkig heb ik hem een klein beetje mo­gen leren kennen en heb ik mogen zien hoe lief hij was. Gelukkig heeft het Nederlands Film Festival hem nog geëerd dit jaar, gelukkig heeft hij nog een Gouden Kalf gekregen, gelukkig heb ik hem nog een laatste keer Brel horen zingen. Maar hij is veel te vroeg weggegaan. Lieve Jeroen, de val van de goden, nu ben je zelf gevallen. Een god was je, de god voor alle jonge acteurs.

Sanne Vogel