Redactioneel – 24 januari 2013

Vijf jaar geleden lanceerde de Filmkrant tijdens het Filmfestival Rotterdam de eerste editie van het Slow Criticism Project. Het was een logisch voortvloeisel uit de paar keer dat we tijdens het IFFR een dagelijkse Filmkrant maakten, en waarin we een scala aan internationale filmjournalisten aan het woord lieten. Slow Criticism is namelijk niet alleen ontstaan als tegenwicht tegen de vermarketing van de filmjournalistiek. Al blijft dat een grote zorg.
De filmjournalistiek marginaliseert zichzelf steeds verder door braaf achter het door de industrie opgelegde schijnbelang van box office-hits, oplagecijfers, sterren en andere hypes aan te lopen. Kijk nog maar even dat filmpje met Quentin Tarantino na die tijdens een junket over Django Unchained een journalist uitschold omdat die niet de regels van het marketingspel mee wilde spelen.
Maar Slow Criticism is ook steeds meer een ontmoetingsplek geworden om na te denken over film, filmkritiek en filmliefde. En een platform dat uitnodigt om met nieuwe vormen te experimenteren. En het is slechts een van de knooppunten in een netwerk van rondreizende filmjournalisten, reden om een partnerschap aan te gaan met het online magazine Festivalists en Festival Scope voor festivalbezoekers.
Dit alles niet ter meerdere eer en glorie van een stelletje filmcritici met een identiteitscrisis, maar om de filmkritiek op een hoger plan te brengen. En dat doen we voor lezers. En filmmakers. En filmcultuur in het algemeen.
De veelheid aan manieren waarop film en bewegende beelden zich manifesteren, op festivals, in de bioscoop, thuis, in de trein, vraagt om zelfbewuste filmkritiek. Filmkritiek die onderzoekend is, en nieuwsgierig, en op zoek naar nieuws. En niet naar wat er al op duizend posters in de stad hangt. Journalistiek dus.
Dat was ook de reden om ons Slow Criticism Project van vorig jaar nog een keer te herhalen. The Other Side(s) of the World bevat bijna dertig recensies van films die op het IFFR in pre­mière gaan. En dan hebben we het niet over The Master, die we overigens ook gewoon bespreken omdat we dat een meesterlijke film vinden, maar over films die in de overdaad van het festival anders ten onder dreigen te gaan. En iedere filmmaker weet: een film waar niet over wordt geschreven, bestaat niet. Wij gaan nog een stap verder: een film waar niet naar wordt gekeken, bestaat niet. Maak uw — last minute — selectie dus eens uit die andere films. The Master draait binnenkort wel in een filmtheater bij u in de buurt. Maar de kans dat een van die andere films nog eens opduikt, is gek genoeg juist door de digitalisering van de filmtheaters steeds kleiner. Men speelt daar liever op safe. Laten wij dat nou eens een keertje niet doen.

Dana Linssen