Redactioneel – 20 december 2012
De wederopstanding van een klootzak
Wat we bij de Filmkrant allemaal niet voor de film overhebben. Zo vonden we het beeld op deze pagina zo sterk, dat we er maar meteen de krant een kwartslag voor hebben gedraaid. Het komt uit De wederopstanding van een klootzak, waarvoor tekenaar en filmer Guido van Driel zijn graphic novel tot film bewerkte, en die op 23 januari de openingsfilm is voor gasten en genodigden van het Filmfestival Rotterdam. Dat is best uniek, want de laatste keer dat het festival met een Nederlandse film opende was veertien jaar geleden met Felice… Felice… van Peter Delpeut.
Het festival verzamelde trouwens een hele reeks nieuwe Nederlandse films, en dat betekent dat de Nederlandse filmwereld en het festival elkaar eindelijk weer beginnen te vinden. Somberaars vragen zich natuurlijk meteen af of dat het begin is van een Nederlandse new wave, of alleen maar de laatste stuiptrekkingen van een de nek omgedraaide filmindustrie. Ondanks berichten dat politiek Den Haag zich nu misschien toch wil gaan bezighouden met nadenken over iets van steun voor de filmindustrie, blijft 2012 toch vooral het jaar van de visieloze bureaucraten en de kille bezuinigers. Dat ze zich nog op feestjes durven te vertonen. En wij maar glimlachen met z’n allen.
Het is een jaar waar je niet eens op terug wílt kijken, omdat je dan moet denken aan de streep die er door het Mediafonds werd gezet, het zielloze appèl op ‘kwaliteit’ van staatssecretaris Dekker, de kortzichtige manier waarop zelfs een onderzoek naar een tax shelter werd weggestemd (door dezelfde Kamer die dan een paar weken later toch weer wilde gaan nadenken over steun voor de Nederlandse filmindustrie).
Maar het is ook het jaar waarin filmmaakster Heddy Honigmann een ontroerend ware brief schreef aan vicepremier Lodewijk Asscher over het belang van kunst en cultuur, maar zeer terecht beklemtoonde dat cultuur bestaat uit kunst, kennis en de zorg voor de ander: “Wie denkt dat Onderwijs, Cultuur en Sociale Zaken niet basaal met elkaar verbonden zijn leeft niet in deze tijden.”
Dwars zijn. Buiten je eigen kaders denken. Er zit niets anders op. Dus wij wanhopen niet. Liggen zelfs even dwars in onze eigen krant. En vestigen onze hoop op die nieuwe Nederlandse films. Op dat kleine sprankje kans dat er inderdaad een nieuwe Nederlandse golf aan komt rollen. Het wordt verdorie wel eens tijd. Er zijn genoeg verhalen die nu wel eens verteld moeten worden. Anders eindigen we als die man op dat plaatje. Monddood. Doordat we onszelf verstikken.
Dana Linssen