Filmweb – 11 januari 2016

Wat is er deze maand online te lezen?

sweetgrass is een documentaire over schapen, heel veel schapen, die tijdens komend IDFA over het scherm zullen banjeren. Steeds meer documentairemakers zien zichzelf als ‘recordist’, signaleert het Canadese tijdschrift Cinemascope, dat de steeds terugkerende botsing of mix van non-fictie en fictie onder de loep neemt. De auteur noemt mensen zoals Nikolaus Geyrhalter en de regisseur van sweetgrass, antropoloog Lucien Castaing-Taylor, die meereist met de laatste lange tocht van een aantal Amerikaanse schaapherders door de bergen van Montana. En passant wordt de idylle van het natuurleven doorgeprikt door een doorgedraaide herder te volgen die alle schapen om zich heen vervloekt. Tot zover Agrarian Utopia. cinema-scope.com.

De tijd van lijstjes breekt weer aan, nu met het afgelopen decennium als graafplek. Rotten Tomatoes heeft net de ‘Worst of the Worst’-lijst samengesteld, waarop de honderd slechtst besproken films van het decennium staan. Op nummer 99 staat glitter (2001), een film die zo slecht schijnt te zijn dat Mariah Carey er gek van werd. Ook kerstfilms ontbreken natuurlijk niet, evenals Uwe Boll, die er vier keer instaat (onder andere bloodrayne en house of the dead) en ondertussen wel eens een retrospectief verdient omdat weinigen deze beruchte misbaksels onder ogen krijgen. De lijst wordt aangevoerd door ballistic: ecks vs. sever (2002, vingers omhoog wie hier ooit van heeft gehoord). Kort samengevat: Antonio Banderas en Lucy Liu…explosies…nanobot moordenaars. rottentomatoes.com.

Expanded Cinema is een online platform voor experimentele film, vroeg videowerk en geluidskunst, werken die verder gaan dan een filmvertoning alleen. Al het materiaal is samengesteld uit beschikbare online media, waarmee het een verzamelplaats wil zijn voor een genre dat per definitie moeilijk te archiveren is. Op de site is werk te zien van onder andere Charlemagne Palestine, Kurt Kren, Chantal Akerman en Harun Farocki. expandedcinema.blogspot.com/.

2001: a space odyssee spreekt nog altijd tot de verbeelding. Pedro Blas Gonzalez wijdt er op Senses of Cinema een essay aan waarin hij beweert antwoord te geven op de existentiële vragen die de film oproept. Kubrick zei zelf al dat het aan de kijker is om zijn eigen antwoorden te formuleren. Dus is Gonzalez’ poging natuurlijk subjectief, maar fijn is het wel om de film weer in herinnering te roepen, met het recente moon in het achterhoofd. Wie de ruimte in gaat, wordt des te meer met zichzelf geconfronteerd. Edwin Carels schreef daar laatst ook al mooi over in het zeer inspirerende tijdschrift dat net is uitgegeven bij Anouk de Clercqs nieuwste, bijzondere kortfilm oops, wrong planet! Een ruimtereis lijkt nieuwe horizonten te scheppen maar de dik ingepakte ruimtereiziger wordt zich in zijn afgesloten cabine juist des te meer bewust van zijn eigen lichaam en zijn beperkte blik. sensesofcinema.com.

Mariska Graveland