Filmpers – 21 december 2015

AIR DOLL
Hirokazu-Kore-eda
air doll is vooral een film over eenzaamheid en het opvullen van de leegte in ons leven. Elk personage in air doll is fundamenteel eenzaam en verlangt naar menselijk contact. Maar omdat iedereen in zijn eigen wereld leeft of bang is door anderen pijn te worden gedaan, gaan we verbintenissen uit de weg. Dus komen er surrogaten aan te pas om dit gemis op te vullen.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Kore-eda legt veel uit, en ook de dwingende muziek — melancholische post-rock van World’s End Girlfriend — laat weinig ruimte voor interpretatie.Toch heeft de opgelegde dromerigheid van air doll zijn charme. De film wijkt af van Kore-eda’s eerdere werk door het gebrek aan realisme; het verhaal van Nozomi is een teer, modern sprookje. Wie daarin meegaat, ziet een mooie, optimistische film met scherpe randjes.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

Zoals de air doll in haar Franse dienstmeisjesuniform door het leven gaat, is zij misschien wel een erg opzichtige metafoor van de leegheid van de moderne samenleving, maar de regisseur komt ermee weg omdat hij zulke fraaie, zorgvuldige scènes maakt, waar de muziek ook nog eens prachtig bij aansluit.
Het Parool/GPD-kranten (Mark Moorman)

SOUL KITCHEN
Fatih Akin
Regisseur Fatih Akin schreef het scenario samen met vriend en hoofdrolspeler Adam Bouskoudos, die jarenlang zelf een tent runde in Hamburg waar Akin kind aan huis was. soul kitchen is een soort hommage aan die plek en die tijd, vol dronken nachten, met muziek en dans. Schiften vond het duo bij het schrijven blijkbaar moeilijk. Want soul kitchen zit boordevol losse deuntjes en ideetjes.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Familiegevoel is de kern van Fatih Akins filosofie. Niet je land, stad of wijk maakt wie je bent, maar de troupe, de gang, de club van getrouwen en geestverwanten om je heen. Het gaat om de mensen met wie je een klus volbrengt. Een feelgood boodschap die hij ditmaal lichtvoetig swingend, en als in al zijn films met een soulvolle soundtrack, over het voetlicht probeert te brengen.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

De prima acteurs kunnen niet verhullen dat Akins moppentrommel nogal mager is gevuld. Bij gebrek aan echt leuke grappen neemt de cineast zijn toevlucht tot een dubbeltjesplatte beeldgrap waarin Zinos op de tafel van een knappe fysiotherapeute een joekel van een erectie krijgt.
Het Parool/GPD-kranten (Fritz de Jong)

THE TIME THAT REMAINS
Elia Suleiman
the time that remains is het werk van een verbitterde en afstandelijke regisseur. Een gemoedstoestand die scherpe donkerkomische scènes oplevert, maar tegelijk andere emoties in de weg zit. Suleiman tracht wel te ontroeren, door — in het nu — in lange shots zijn eigen, uitgebluste en droeve gelaat te filmen. Maar die herhaling, eerder in humor zo effectief, krijgt dan iets kokets. En dat is niet de emotie die hij zoekt.
de Volkskrant (Bor Beekman)

De sfeer in de film wordt steeds desolater en apathischer, waarbij de frustratie en machteloosheid van de Palestijnen goed voelbaar worden. Ook de kijker raakt gevangen in een soort wachten op Godot. Met the time that remains slaat Suleiman geen nieuwe wegen in, maar bewijst hij zich weer als een filmmaker die uitstekend de schrijnende absurditeit van het Palestijnse leven in Israël weet over te brengen.
Het Parool (Jos van der Burg)

the time that remains is een wereldwijze, maar wat bloedeloze film. Na een imposant begin, waar het Israëlische leger in korte broekjes in 1948 Nazareth bezet, dooft hij langzaam uit. De stijl voelt iets te gemaniëreerd. Zeker in het laatste half uur, als de filmmaker met een Buster Keaton-achtige pokerface de waarnemer speelt. Suleiman toont zo misschien de machteloosheid van de Arabische intellectueel, maar het voelt vooral als ijdel vertoon.
NRC Handelsblad (Coen van Zwol)

YO, TAMBIÉN
Antonio Naharro, Alvaro Pastor
Pineda is uiterst komisch, vooral wanneer hij zich gehandicapter voordoet dan hij is, en de actrice Lola Dueñas maakt van Laura een mooi en gelaagd type. Door hun verhaal verweven zit de liefdesgeschiedenis van Luisa en Pedro, twee mensen met het syndroom van Down. Door de twee verweven verhalen is yo, también — ondanks de dramatische verwikkelingen — een prachtige ode aan de liefde.
Algemeen Dagblad (Rianne van der Molen)

Het liefdesverhaal neigt soms wat naar de zoete kant en de legitieme vragen die de regisseurs oproepen raken bij vlagen ondergesneeuwd door de hang naar een feelgood movie. Toch is yo, también een prachtige menselijke en ontroerende film met een puntgave hoofdrol voor Lola Dueñas. Naarmate de film vordert wordt zij steeds meer het stralende middelpunt van de film, alsof we haar als het ware door de verliefde ogen van Daniel gaan zien.
Trouw (Saskia Bosch)

Het scenario is niet altijd even subtiel. Daniel is niet zomaar slim, maar een fijnproever tussen barbaren; Laura’s problemen worden plompverloren aan een traumatisch verleden opgehangen. Ook de verklaring voor Daniels succes is eenzijdig en gaat voorbij aan de onvermijdelijke verschillen in aanleg van mensen met Down. Toch verdient de film lof. Het is de verdienste van Naharro (die ook de rol van Daniels broer speelt) en Pastor dat hun speelfilmdebuut niet sentimenteel of halfhartig is geworden.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

WIN/WIN
Jaap van Heusden
win/win laat een gevoelloze wereld zien, waarin werkelijke relaties en vriendschappen niet mogelijk zijn. Scoren is het enige wat telt in dit op geld beluste milieu, maar dat levert vooral lege levens op. Met zijn sterke debuut weet Jaap van Heusden de juiste, afstandelijke toon te raken. Een betere manier om deze brallerige en hongerige geldwolven te typeren is nauwelijks voorstelbaar. Geen wonder dat Ivan uiteindelijk voor een poëtische weg kiest.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Dat Ivan minder autistisch is dan de kijker denkt, blijkt als hij te gevoelig wordt voor de harde wereld waarin alleen winnaars tellen. Die heldenrol past de bescheiden jongen niet en hij wil ontsnappen. win/win is een fascinerende film met ware stilistische kunststukjes. Dat plot en dialoog daaraan ondergeschikt zijn, is een welbewust keuze van Van Heusden.
De Telegraaf (Annet de Jong)

Regisseur Van Heusden maakte naam met gewaardeerde korte films als anderman en een ingewikkeld verhaal eenvoudig verteld, en bewijst met zijn speelfilmdebuut win/win opnieuw dat hij een mooie, verwonderde blik op de wereld in treffende beelden weet te vertalen. Jammer is wel dat win/win ook een beetje in die gevoelige sfeertekening blijft hangen. De film mist urgentie, wat gek is, nu we van alle kanten door de economische crisis worden belaagd.
Trouw (Jann Ruyters)