Cinedix #6

Film-ABC waarin filmliefhebber Paul Kempers lemma’s van een hedendaags cinematografisch lexicon in niet-lineaire volgorde aaneenrijgt. Van ‘borderline-montage’ tot Roemeense postproductie’.

Hollywoodbagger
Vroeger, toen niet alleen alles beter maar ook goedkoper was en de mensen nog aardig waren voor elkaar, hoorde je liefhebbers van Buñuel, Greenaway en Warhol vaak zeggen: “Die recht-op-en-neer Hollywoodbagger lust ik niet. Geef mij maar veelgelaagde, associatieve, poëtische en verwarring zaaiende films die meer vragen stellen dan antwoorden geven. Geef mij maar films die me van m’n sokken blazen, grenzen verleggen, de goede smaak een klap in het gezicht geven en door middel van de shock mij kennis laten maken met de duistere gebieden in mijn onderbewuste. Geef mij maar films die zich afspelen aan de nachtzijde van het bestaan. Geef mij maar film die ruikt naar onafhankelijkheid en een zwaar onderbetaalde cast & crew. Laat mij alle ontberingen die de filmmaker heeft doorstaan in de zaal opnieuw beleven. Oké, als ik dan als enige bezoeker achterblijf, so be it. Maar ík toon ruggengraat – op z’n Japans, Georgisch, Oezbeeks en Kazaks als het moet. Alles beter dan de plastic feelgood-verhaaltjes van Hollywood, met z’n verwerpelijke rozengeur- en maneschijnesthetiek.”
Vroeger waren de mensen fel en onverbiddelijk. Nu zijn ze aaibaar en eclectisch en is de uitdrukking ‘Hollywoodbagger’ vrijwel verdwenen. Nu gaan ze met z’n honderdduizenden naar het Filmfestival Rotterdam én naar de nieuwste van Tom Hanks. Maar soms, heel soms hoor je nog ’s iemand “Hollywoodbagger” roepen. In de werkruimtes van het Amsterdamse filmhuis Cavia, bij de vakgroepen Film- en TV-wetenschappen of op de toiletten van het Filmmuseum, ‘nationaal centrum voor de cinematografie’. Héél zachtjes. Veel zachter dan de luidruchtigste bril van Nederland, Huub Bals, oprichter van het Filmfestival Rotterdam, ooit deed.
Zie ook: stil protest, cinefiel karaktermens.

Jimi Hendrix (‘Even een Jimi doen’)
Waarom is Jimi nooit uitgegroeid tot de Elvis van de gitaarfilm? Die vraag dook recentelijk op tijdens een Poolse Hendrix-landdag, gehouden in Zakopane, aan de voet van het Tatragebergte. Een gezelschap van honderd filmwetenschappers boog zich over de prangende kwestie. Enkele suggesties waren: Jimi bewoog té snel voor de camera, Jimi kon door problemen in de persoonlijk-hedonistische levenssfeer nooit op tijd de set bereiken en Jimi’s gitaren waren te brandgevaarlijk. Acteurs gebruiken de term ‘Even een Jimi doen’ voor het up-tempo innemen van een met LSD vermengde tequilaslam “om op temperatuur te komen en de associatieve spelvermogens te activeren”. Naar verluidt zijn Johnny Depp, Dennis Hopper en Peter Fonda enthousiaste beoefenaren van de ‘Jimi’-methode.
Zie ook: freestyle acteren, noodgedwongen one-taker, verruimde spanningsboog.

Nazit (‘It’s a wrap!’)
Het einde van de opnames wordt door de opnameleider aangekondigd met de uitroep “It’s a wrap!” Na deze per megafoon versterkte hartenkreet storten cast & crew zich op de sixpacks in de ijskast en verliezen zich in schaamteloze roddel, achterklap en overspel. Kleding, bijrolacteurs, catering-, make-up- en productieassistenten gelden als de hardnekkigste nazitters én hekelaars van ’s regisseurs verrichtingen. Sub rosa leggen zij genadeloos de vinger op elkaar en de wonde plekken van de te draaien film.
Zie ook: lief en leed, naijver en achterdocht, alka seltzer.