Cinedix #15

Film-ABC waarin filmliefhebber Paul Kempers lemma’s van een hedendaags cinematografisch lexicon in niet-lineaire volgorde aaneenrijgt. Van ‘zweefduikscenario’ tot ‘lapidaire perspectiefwisseling.’

Scream queen
Vrouwen die heel hard schreeuwen in suspense- of horrorfilms, heten ‘scream queens‘. Voordat het contract getekend wordt, test de first assistant de kracht van de stembanden door de toekomstige schreeuwkoninginnen aan het schrikken te maken. Geijkte middelen daartoe zijn het plotseling achter de rug van de actrice laten opduiken van een werkeloze acteur in Godzilla-pak (“Kijk uit, achter je!”), vanuit het niets het onheilszwangere geluid van de kettingzaag laten klinken of het simpelweg plotsklaps verduisteren van de ruimte waarin de aanstormende scream queen zich bevindt (“Jezus! Er zit een alien in de stoppenkast! En hij zegt dat hij níet E.T. is!”). In Nederland wordt de rol van schreeuwkoningin waargenomen door Nada van Nie, die ooit de sterren van de hemel schreeuwde in het potsierlijke slasher-vehikel Intensive Care (1991), waarin een ambitieuze chirurg ongefocust werk van zijn scalpels maakt, ook buiten de operatiekamer.
Zie ook: let go-cinema, freudiaanse subtext, trommelvliesperforatie.

Titelbeschrijving
Dagelijks houden duizenden filmjournalisten, -redacteuren en -wetenschappers zich bezig met het nobele ambacht van titelbeschrijven. Dagelijks immers moet een karrenvracht aan titels voor de tv-kijker worden toegelicht of ingevoerd in de databases der filmarchieven. Er zijn twee benaderingen: de entertainende, filmjournalistieke en de filmwetenschappelijke. Bij de laatste heeft de objectieve toon de overhand (‘Wilde aardbeien van Ingmar Bergman is een Zweedse film waarin relatieproblemen zwijgend aan de oppervlakte van de storyline worden gebracht’). De entertainmentjournalistieke aanpak is een hele andere. Daarin schrikt de schrijver niet terug voor stevige waardeoordelen. ‘Men zegt wel dat Steven Spielberg het kind is dat iedere volwassene zijn leven lang koestert. Als dat zo is, rijst de vraag of deze regisseur ooit de kans heeft gekregen op te groeien.’ Of: ‘Natuurlijk, Nieuwe Argentijnse Cinema is belangrijk. Maar moeten we daarom drie uur lang kijken naar een nurkse houthakker op de pampa die tevergeefs koffie probeert te zetten boven een kuchend kampvuurtje?’ Adjectieven als ‘meesterlijk’, ‘wonderschoon’, ‘schitterend’ en ‘oogstrelend’ duiken in deze teksten regelmatig op, op de voet gevolgd door ‘hemeltergend’, ’teleurstellend’ en ‘jammerlijk’. De term ‘menselijk tekort’ wordt meestal uit de kast gerukt als de schrijver bij god niet weet wat te zeggen. ‘In zijn laatste productie toont Von Trier opnieuw en onophoudelijk de diepten van het menselijk tekort in hun volle breedte. Deze film is als een koppige dwarslaesie — snijdend en verlammend, met een wreed open einde. Mad Max meets Dr. Zhivago, en dan druk ik me nog zwakjes uit. Heel zwakjes.’
Zie ook: hyperboolverslaving, beroepsdeformatie.

Rode loper
Sterrentapijt voor sterren. Flitslichtboulevard voor exhibitionisten. Excuus voor functioneel bloot, hyena-achtige grijnslach en katercamouflerende, oversized zonnebrillen.
Zie ook: Cannes, ego boosting.