Actie! Op de set van Werkbespreking

Datum 27-03-2014
Auteur Jan Pieter Ekker en Bob Bronshoff
Thema Actie!Filmkrant 364
Deel dit artikel

V.l.n.r. acteur Bram Suijker, geluidsman Kuba Szutkowski, DoP Jair Mahazri, regisseur Joppe van Hulzen en Dragan Bakema. Foto: Bob Bronshoff

Pazzanistraat 4, 1014 DB Amsterdam, 17 maart 2014, 15.43 uur

“Ik ben een beetje moe aan het worden”, zegt acteur Dragan Bakema tegen regisseur Joppe van Hulzen. “Het was ook een lange dag”, antwoordt Van Hulzen. “Laten we niet al te veel takes meer doen.”

“Maar ik wil ’m graag nog een keer doen”, zegt Bakema. “Nu ga ik het perfect doen.” “Prima”, riposteert Van Hulzen. “Je mag jezelf nóg wat meer verliezen. Je schaamt je ervoor, probeert het tegen te houden, maar dat lukt niet. En na die uitval probeer je het weg te lachen, ook al voelt dat raar. Ja? Daar gaan we!” “Slate 2, take 28, pick-up”, roept de opnameleider.

In Het Ketelhuis zijn laat in de middag opnamen bezig voor Werkbespreking. Het is de bedoeling dat het filmpje een kleine twee weken later al in première gaat, als wordt gevierd dat Het Ketelhuis vijftien jaar bestaat. Het budget bedraagt vijfduizend euro, de opnamen duren slechts drie dagen. “Het is een guerrilla-project”, verduidelijkt regisseur Van Hulzen, die in 2012 de Topkapi Film Award won voor zijn Filmacademie-eindexamenfilm Van de wereld en momenteel een One Night Stand ontwikkelt, De lange nasleep van een korte mededeling.

Ketelhuis-directeur Alex de Ronde vroeg Van Hulzen voor de regie van het jubileumfilmpje nadat hij tijdens Cinekid diens Kus had gezien, het eerste deel van de serie Leven & laten leven, waarin Bakema een monomane soapregisseur speelt die het te stellen krijgt met zijn hoofdrolspeler, die weigert zijn knappe tegenspeelster ‘echt’ te kussen. De Ronde: “Ik lach bijna nooit, maar daar moest ik wel even om lachen.”

In Werkbespreking herneemt Bakema zijn rol; de ervaren soapregisseur, die net een totaal geflopte speelfilm heeft opgenomen, is door een regiestudent (Bram Suijker) van de Filmacademie gevraagd om naar zijn script te kijken. “Nou, ik heb het gelezen… En ik moet je vertellen, trrrrrrrr… de uitslag issszz… positief! Ik vond het niet slecht. Als je bedenkt dat je het zelf geschreven hebt en het een Filmacademie-ding is, is het eigenlijk best wel eeehhhhh… goed.”

Wat volgt is een hilarische, van enige zelfreflectie gespeende tirade. Op een gegeven moment sluit de doorgedraaide Leo zijn ogen en heft hij zijn hand omhoog. Het lijkt alsof hij een mindreader is. “Kun je daar wat mee?”, vraagt hij dan, om vervolgens in een hysterisch gehinnik uit te breken. “Nee, nee, ik meen het wel.”

Na de dertigste take schuift Bakema (zijn bedrijf Popov Film is co-producent) met een woest gebaar zijn stoel naar achteren. Hij staat op en slaat met zijn pet tegen zijn been. “Hè hè, eindelijk, die was goed!” De set wordt afgebroken; de tafeltjes (met op het blad foto’s van vaderlandse acteurs, gemaakt door Bob Bronshoff) worden weer op hun plaats geschoven. Bakema kleedt zich om, Van Hulzen maakt zich op om naar huis te gaan. “Ik moet nog een pagina of zes, zeven aan het script schrijven. We hebben wel een einde, maar we weten nog niet of dat ook kan.” Bakema vult aan: “Daarin draaft Leo nóg verder door en valt hij het filmdoek aan.” Van Hulzen: “Daar hebben we een doek voor nodig. Want het filmdoek hier mag niet kapot, toch Alex?”

“Eeeuh nee”, antwoordt De Ronde. “Onze subsidieaanvraag loopt nog.”